Sam schrijft om-de-zoveel-weken een column op Soms Ook Heimwee.. Over een ver land of toch iets waar de link met reizen niet al te ver te zoeken is. Verder krijgt hij geen stijl- of inhoudelijke beperkingen mee. Deze keer sprong Sam op een hip onderwerp. De overheid wil namelijk alle bloggers, influencers, marketeers en ander onguur opleggen om duidelijk te maken aan hun lezers wanneer dingen gesponsord worden. In grote letters bij elk artikel #reclame vermelden wanneer we gratis op reis mogen. Ik ben benieuwd naar wat Sam, overigens fervent foodblogger op het uitstekende OBLC, hierover te zeggen heeft. Ik lees met plezier met u mee (nvdr.)..
Plompverloren kopte Het Laatste Nieuws jongstleden ‘Deze vijf bloggers reizen gratis in ruil voor een paar hashtags’. Mijn neus begon te jeuken en menig haren rezen de lucht in. Een wel zeer kort door de bocht gemikt cliché-beeld van de doorsnee blogger. En wat vinden we van het idee dat influencers een post moeten beginnen met #reclame als ze er voordeel of vergoeding uithalen?
Na een nachtje slapen (in een gesponsord bed door een van onze broodheren), beseffen we dat het eigenlijk zo erg niet is. #reclame is een erkenning voor de reisblogger die in eer en geweten schrijft over de mooie plekken en reizen op deze wereld. #reclame is niet het probleem, wel het containerbegrip ‘influencer’. U weet hoe dat gaat met containers: daar zit vooral veel afval in.
#reclame is niet het probleem, wel het containerbegrip ‘influencer’.
Travelbloggers zijn geen influencers en omgekeerd
Wij groeiden op in de jaren ‘90 en droomden ervan om brandweerman, tandarts of piloot te worden. Misschien wouden we wel muzikant of acteur worden, maar de focus lag toch voornamelijk op het uitoefenen van een beroep. De beste zijn in een vak. Of veel reizen in ons geval. Avonturier worden, de Indiana Jones van Kessel-Lo. Groot is dan ook onze verbazing dat kinders geboren na 2000 vooral dromen om ‘bekend, youtuber of instagrammer’ te worden. Welkom in 2018, waar huppelkutjes selfies nemen in een te grote hoed en een tafelkleed aan op een bergtop en stoefen op stories hoeveel nagellak ze elke dag gratis krijgen. Dat is dus ook een beroep tegenwoordig. Een valse versie van je lege zelf zijn. En dat is waar het gesponsord schoentje knelt. Als je jezelf verkoopt als merk, nou ja, sorry, dan verkoop je jezelf.
We gebruiken onze vingers om mooie zinnen te typen, niet om gesponsorde nagellak op te etaleren.
Daarom zeggen wij #reclame is okee. Onze reizen en bestemmingen zijn er die we zelf willen doen. De verhalen die we daarover schrijven, zijn verhalen die we willen schrijven. Of dat we daar nu #reclame of #banaantje25 voor schrijven. Wij vinden #reclame okee, want een invloed heeft het niet op onze schrijfsels. Behalve dan dat we niet met een schoon zinnetje kunnen beginnen, zo eentje die je ziel binnenstroomt als zoete, rode wijn. Maar bon, de meester van de creativiteit herkent men in de beperking, dus we vinden er wel iets op. We gebruiken onze vingers om mooie zinnen te typen, niet om gesponsorde nagellak op te etaleren. Maar wat is de bedoeling van #reclame eigenlijk?
Gaat #reclame wel ver genoeg?
Moeten wij de consument/lezer waarschuwen dat het om #reclame gaat? Is het dat? Moet je dan als overheid misschien ook de bedrijven die influencers inschakelen educeren om uit te leggen wat engagement is? Het gaat niet om de getalletjes, maar om wat je teweeg brengt bij je volgers. In onze ogen is iedereen die volgers koopt niets waard. Dat weten de brands duidelijk nog niet. Over opvoeding gesproken? Komt dat niet aan bod op school tegenwoordig? Kritisch kijken naar de maatschappij en ‘t internet? Burgerzin?
Of nog een idee: misschien moeten we aan de inrichtende overheid vragen om het goede voorbeeld te geven en indien nodig de wetten, decreten of ordonnanties te laten beginnen met #lobbywerk?
Maar alles op uw blog is altijd mooi en wauw. Fake news, toch?
Je wordt met drie liter aan cocktails in uw pollekes de vlieger opgesjoeffeld naar een ver land onder een hoge palmboom op een nog mooier strand. Of met een bende zielsverwanten in gesponsorde kleding de bergen ingekegeld in de schoonste chalet van midden-Europa. Dan ga je me toch niet vertellen dat je ooit iets slecht of negatief over die bestemming of partner durft te schrijven? En als je’t toch zou doen, is het dan nog #reclame?
Als je jezelf verkoopt als merk, nou ja, sorry, dan verkoop je jezelf.
Wellicht is dit nog het moeilijkste punt om de balans in evenwicht te houden. Maar wij als reisbloggers hebben daar een mening over. Het eerlijkste is om die betreffende negatieve post gewoon niet te plaatsen en de partner in kwestie te bedanken met je eerlijke, ongezouten feedback. Wetende dat je wellicht een brug of twee hebt opgeblazen, maar de waarheidsgetrouwe inhoud moet toch altijd primeren. Voor wat hoort wat natuurlijk, dus als tegenprestatie sturen we hen bijvoorbeeld in ruil je foto’s rechtenvrij door of zoeken we een andere compensatie en klaar is kees. Heb je hier toch een probleem mee, kan ik snappen dat het #reclame schoentje stevig wringt. Nee durven zeggen voor je een opdracht aanneemt, jongens. Ook al zwaaien de grote namen met dikke flappen.
Er is alleszins nog niets beslist en de FOD Economie wil gesprekken ‘met de sector’ aangaan. Laat ons eerst eens zien wie tot welke sector behoort. Wij, als reisbloggers, nemen de uitgereikte hand van de FOD Economie graag aan en zitten graag eens samen. Maar dan liefst wel op een inspirerende bestemming als het kan. We spreken onze contacten wel aan.
