Voor S, D en M. Dat jullie verdomme snel moge springen.
Ik heb gemakkelijk schrijven, hier buiten op een bankje genietend van de ondergaande Leuvense zon met een Vedettje als trouwe gebuur. Plannen makend om nog meer wereld op m’n bord te krijgen.
De hittegolf die door ons land raast helpt uitstekend bij het opdiepen van memoires over mijn eigen grote wereldreis. Na anderhalf jaar back in België merk ik wel dat er stilletjesaan een laagje Australisch stof begint op te liggen. En dat vind ik jammer. Want alleen op wereldreis vertrekken, is nog steeds de beste beslissing die ik ooit heb durven nemen.
Een wereldreis plannen voor mietjes
Ik heb gemakkelijk schrijven, met een prima job en een fijn inkomen, een mooi maatje aan m’n zijde en toffe verhuisplannen in‘t verschiet. Toch begin ik het meer en meer te horen donderen rondom mij. Aan de toog van Café Central, op m’n werk of uit mijn mailbox krijg ik wel vaker signalen dat vrienden en onbekenden twijfelen. Dat ze niet weten waar te blijven met hun bomvol hoofd. En of het dit nu is, het leven van een geprivilegieerde blanke twenty-somethinger. Terwijl de wereld aan onze voeten ligt te blinken. We kunnen massaal Bitcoins kopen, we mogen allen in hippe koffiebars gaan werken en kunnen we met kleurtjes aan de pols op Chris Martin’s maat de armen de lucht in zwieren – Eddie Vedder was beter, trouwens.
Quarterlife crisis? Check.
Ongelukkig op je werk of een relatiebreuk, ça va nog. Het is vooral in combinatie met dat 30ste levensjaar dat op de loer ligt waar we van wakker liggen. Early midlifecrisis, quoi? (Enfin, laat die ‘early’ maar weg als we climate-change nog lang blijven negeren.)
Eerst vluchten we in onze telefoons en gaan we op zoek naar hotfixes op Tinder en instant gratification op Instagram om je leven weer snel op de rails te krijgen. Al wordt gauw duidelijk dat de zoveelste #wanderlust hashtag en superlike louter een kleurrijk pleistertje op de wonde zijn. Daarna proberen we eens een psycholoog, verzinnen we smoesjes zodat niemand dit hoeft te weten en besluiten we na een derde bezoekje dat het toch echt wel veel geld kost en een babbel met vrienden feitelijk hetzelfde effect heeft. Namelijk niet veel.
Niet mijn woorden, hé jongens. Professionele hulp is prima en het hielp mij goed terug op weg. Wat mijn psycholoog dan zei? Dat ik zelf beslissingen moet nemen en op zoek moet naar m’n eigen antwoorden. Dat je de boot niet mag missen, nu je er nog op kan springen. Dat je vrienden super belangrijk zijn, maar jij belangrijker. Net dan lonkte voor mij de wijde wereld. Australië wachtte op mij. Geen hotfixes en quick-wins, maar isolement, wijdsheid en traagheid. Mijlenver van je comfortzone en kilometers lange Outback voor je neus.
En ik hoor ze het nog allemaal zeggen. Plek genoeg om tot inkeer of jezelf tegen te komen, mezelf terug te vinden en welke andere clichés men nog naar je kop kan smijten. Daarvoor deed ik het dus niet. Man, daar werd ik ambetant van.
Ik ben niet gaan lopen van mijn problemen hier. Ik wilde niet vluchten, integendeel. Ik had nood aan verandering en het terugvinden van een passie.
Dan maar op wereldreis vertrekken
Dus, op wereldreis vertrekken. Goeie oplossing, nee? Tot de grote Seth Godin plots het volgende zei:
“Instead of wondering when your next vacation is, maybe you should set up a life you don’t need to escape from.”
Ja lap, spek voor de haters hun bek. Dat ik na een jaar weg gewoon terug met mijn neus in de harde realiteit gedrukt ging worden. Opnieuw mezelf in de ratrace zou moeten wroeten en dat er juist niets veranderd zou zijn. Dat je dan evengoed gewoon efkes op uw tanden bijt en thuis blijft, nee? Je problemen hier aanpakken in plaats er van te gaan lopen. Zo smijt je tenminste geen jaar weg, want je wordt nu toch ook al weer een jaartje ouder he. Zou je misschien niet aan beebies en trouwen beginnen denken? Mannekes, laat me doen.
En toch was ik een ander persoon bij thuiskomt en bleek het allemaal veel eenvoudiger om gewoon gelukkig te zijn. Happy in the moment, quoi?
Dat kan ik na anderhalf jaar terug zijn nog steeds niet helemaal verklaren. Maar ik doe een poging. Ik voel me simpelweg blijer. Ik heb twee passies gevonden waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik heb honderden mensen leren kennen waardoor alles in mijn hoofd groter is geworden dan ik ooit durfde dromen. Maar vooral heb ik beseft hoe klein mijn wereldje in België was. Dat er zo veel meer mensen, natuur, schoonheid en avontuur ligt te wachten, allemaal zo moeilijk niet om op te zoeken.
Maar ik heb ook geleerd te kunnen verlangen naar je zetel en een avondje Netflix. Of het kunnen appreciëren van een makkelijke bustocht naar huis, verse groenten in de winkel of een geruststellend huisartsbezoekje. Ik heb geleerd om te kunnen genieten van het roze of oranje in een zonsondergang, ook als je in de file staat te schuiven op de ring van Brussel. Dat je die momenten volledig moet opnemen en dat doe je waar je wil. België is echt zo lelijk niet.
Soloreizen is op het groenere gras aan de overkant lopen
Reizen is voor mij even op het groenere gras aan de overkant lopen. Ontdekken dat het groen hier onder je voeten even fel of giftig is als daar, maar dat zie je enkel als je aan beide oevers gestaan hebt. Dat het vooral belangrijk is hoe fel je groen vandaag is.
Ik doe echt m’n best om de travelers quotes achterwege te halen jongens, maar het begint lastig te worden. Ik zorg er voor dat ik ‘happy in the moment’ ben, elke dag opnieuw. En als dat niet zo is, dan pas ik aan en stuur ik bij. Yolo.
Ik heb gemakkelijk schrijven, want ik voel me goed in m’n vel. En ik weet dat het makkelijk praten is dan. Ik kan enkel maar proberen. Proberen jou op de springplank te zetten, met de grootste salto de wijde wereld in. En je kiest verdomme zelf hoe hoog en hoe diep, hoe ver en hoe gevaarlijk. De jury zit klaar. Het publiek is opgewarmd. Wachtend op de mooiste sierduik of vetste cliff-jump. Durf je springen?
Dat denk ik wel.
Nog een inspirational quote? Alle, eentje dan: So do I travel to escape life? I travel so life doesn’t escape me.
Je wil een wereldreis plannen maar durft niet?
Lees zeker deze artikels. Ze helpen je hopelijk over de streep. En anders moet je mij maar snel iets laten weten.
Twintig jaar geleden zowat heel de wereld rond gereisd. Mooiste tijd van mijn leven (tot hiertoe 😉 )
Hey Yannick, momenteel zit ik een jaartje in Australië en jouw blog heeft mij hier bij geïnspireerd. Alvast bedankt daarvoor. Omdat schrijven ook een passie is van mij, hou ik nu zelf ook een blog bij 🙂 .
Dat is hee plezant om te lezen! Veel succes met de blog, ik volg!
Mama mia heel fijn artikel
Wat een fenomenale foto’s!
MERCI>
Dank je wel ik bloeide gewoon weer op! Ik ben nu een half jaar terug van weg geweest en ben weer van plan om terug te gaan aangezien ik de helft van Australië niet heb gehad en fantastische mensen die ik daar heb leren kennen weer wil zien? Thanks mate for your share of a wonderfull experience
Dat is leuk om te lezen! Vertrek maar gauw weer, de andere kant is ook zeker de moeite 🙂
Wat een pracht fotografie! Bedankt voor de inspiratie.
Dankjewel Karin. Al vertrokken? 🙂
Juiste post op het juiste moment, net dat extra duwtje nog om alleen op reis te vertrekken! Nog geen wereldreis, maar hopelijk toch lang genoeg om bij terugkeer wat knopen door te hakken. Merci 😉
Dat hoor ik graag. Naar waar wil je?
Het is het Zwarte Woud geworden. Misschien iets te onvoorbereid vertrokken, alles alleen regelen ter plaatse vergt toch wel wat energie! Uiteindelijk mijn weg wel gevonden en bij thuiskomst dan maar mijn job opgezegd 😉 Klaar voor het volgende avontuur zeker? (inclusief: bang hartje, “”wat heb ik nu in godsnaam gedaan?” en “hoe ga ik die plannen omzetten in daden?”)
Wauw zo herkenbaar, het deel voor en de reden van het vertrek dan toch.
Ik twijfel nog zo hard omdat mijn job niet zo slecht is en ook zoveel voordelen heeft en ik wat schrik heb om die dan op te geven…
“Although I believe in unicorns and other impossible things, your life is not going to magically change by sitting on your ass and just waiting and hoping for the best.”
Thx, beste reply ever 🙂
Nagels met koppen! Ongelofelijk hoe herkenbaar dit scenario is.
Thanks voor de inspirerende woorden! Ik moet er echt dringend werk van maken…
Bram
Dat moet je zeker, Bram. Naar waar zou je heen willen?
Leuk geschreven! De max. Geeft een kiekenvelleke. Ik zie het nog voor me de dag voor je vertrok. Nooit gedacht dat het je zo zou pakken 🙂 Staat je goed, Yeeew. Mogen we ook een vliegtuig nemen ipv te springen? Wij zijn ook al terug ah plannen… part 2!
Groetjes en karotten
xxx
Chilli & Moni
Hah, ja toen ik vertrok was ik een klein jongetje. En merci voor de motiverende powerpoint babbel motivational speech voor vertrek jullie twee. Kei neig jullie avonturen ook te blijven volgen. Keep on rocking met die karotten!
Amai, hoe treffend zeg. Soms lijkt het allemaal zo gemakkelijk om te springen maar dan zijn ineens al die stemmetjes daar weer. Ik weet niet of het er ooit van komt, zo’n jaar solo op reis, maar ik plande wel om meer te reizen. Zonder dat lief dan maar als hij niet wil.
Een lief heb je inderdaad niet perse nodig om te vertrekken. Al is het leuk die dingen te delen, maar je ontmoet direct zo veel nieuwe boeiende mensen waar je ook een tijd mee kan optrekken. Je leert er meer kennen dan dat je met 2 reist, en laat dat nu net een van de leukste en meest inspirerende dingen zijn op reis. Dus ja, ik ben fan. Vertrekken zeg ik u. Samen of alleen, dat maakt niet uit!
En ook, dankjewel.
Dankjewel voor deze woorden Yannick, ze helpen. En vertrekken, dat ga ik doen. Vroeg of laat.
Emilia, twijfels opzij, neus vooruit en beginnen inpakken. Ik geloof er in!
Inspirerende blog! Door financiële verplichtingen door fouten uit het verleden is het nog niet mogelijk om de sprong te doen, maar hij staat zeker gepland van zodra het mogelijk is dan jump ik 😉 Blijf je zeker volgen smaakt naar meer.
Groeten Jeroen
Dankjewel Jeroen. Ik hou je zeker op de hoogte. Laat het weten wanneer je vertrekt 🙂