Op huwelijksreis in de Portugese Algarve

We zijn geplooid. Meteen ook het ultieme bakstenen bewijs dat wij niet áltijd weg zijn of niet een eindeloze bodemloze put congé payé hebben: we kochten een huis op de Vlaamse klei.

Dat is zo goed als hetzelfde als trouwen of toch een voldoende reden om onszelf een volwassen cadeau te doen: een zweterige honeymoon.

Hoewel ook in het nieuwe huis geen tv-kabel geïnstalleerd is, haalden wij de mosterd voor onze gefantaseerde huwelijksreis bij Blind Getrouwd. ‘t Is dat we elkaar al nét iets langer kennen dan gisteren, maar de Portugese Algarve waar pasgetrouwd en onbekend koppel Victor en Line heen trokken deed ons wegzwijmelen naar de bloedrode kliffen en ondergaande zon. Toen de stokoude CV-ketel in ons binnenzwembad-aandoende kelder het ook nog eens begaf, was de knoop snel doorgehakt. Via Elizawashere.be kwam het schattige vakantiehuisje, rechtstreekse vluchten en all-inclusive huurwagen all-in-one, dus met 1 druk op de knop stonden we een week later in het Zuiden van Portugal.

Lees ook: de mooiste stranden van de Algarve (2021)

Twee duifjes op het strand – de mooiste stranden van Portugal

Helemaal in het zuiden dus, den Algarve. Links afgebakend door de zee en onderaan alleen nog maar meer zee, dus deze regio kan niet groter op haar uithangbord schrijven “Kom op mijn zand liggen en staar naar de horizon!”. Ik kan mij weinig meer ontspannends inbeelden dan dat, dus wij gingen voluit de strandentoer op.

Wil je graag weten wat de mooiste stranden van de Algarve zijn? Sure!

In de verkeerde restaurants hoor je weliswaar meer Nedersaksische klanken dan Portugees gelal, maar dat zijn de overwinterende duiven op rust die zich een fijne villa met zicht op zee aangeschaft hebben

De Algarve heeft ze in alle vormen en maten, van de gruwelijke grote platte stranden met een ruggezicht op witte balkons en blauwe parasols tot de kleinste, charmantste verlaten strandjes omringd door een torenhoog roestrood klif.

Hoewel we omstreeks de Vlaamse krokusvakantie naar onderen doken, was het opvallend rustig in deze ultra-populaire vakantiebestemming. In de verkeerde restaurants hoor je weliswaar meer Nedersaksische klanken dan Portugees gelal, maar dat zijn de overwinterende duiven op rust die zich een fijne villa met zicht op zee aangeschaft hebben. Geen koppen lopen in maart dus en daar waren we zeer dankbaar voor.

Het allermooiste strand volgens een ongehuwd stelletje op zoek naar een vleugje opgewaaide romantiek tussen het verbouwen door? Geef ons dan maar Praia da Marinha in de late winter. Wondermooi vanbovenuit of als piepklein stipje alleen tussen de rotsen. Want als je in de vroege voormiddag gaat en je tot aan het verste strandje kruipt en klautert door grotjes en over rotsheuveltjes, zie je 360 graden ver geen ander mens aan de horizon. Op 10 maart stond ik helemaal alleen in mijn maillot de bain afkoeling te zoeken in de Atlantische Oceaan, en nu gij.

Gin tonics zo groot als uw hoofd

Met zo’n schuldsaldo, familis verzekering triple plus (ahja mevrouw, uw poes zou maar eens op het nog-nat-gepolierde terras van den buur moeten kakken), ereloonnota’s, offertes en facturen allerlei, durft de bankautomaat als eens tegensputteren als je flappen gaat tappen. Wat we snel leerden down under in Portugal, is dat je er twee soorten restaurants hebt: dure en goedkope. Ze serveren basically toch overal hetzelfde, enkel hebben ze in het ene wat versiering tegen de muren geplakt en eet je in het andere onder het koele licht van knipperende TL-buizen.

Zet je daar over en je eet voor acht euro een onbeperkte berg ‘pão caseiro’ (letterlijk thuisgemaakt brood), gifgroene olijven, een hoop krokant gegrild vlees of verse vis die groter is dan je maag ooit kan vullen, groentjes en aardappeltjes en dan gooien ze nog een dessert en een karafke vinho verde tegenaan. Mij moet ge geen twee keer vragen of ik nog eens meewil naar Portugal. Gin tonicós zo groot als Yannicks hoofd voor de prijs van een pintje, een onafgebroken stroom aan de meest verse vis en frisse schelpjes, de lekkerste octopus die ik ooit at bij Camilo (en ik overdrijf niet snel), prima wijn, pasteis de nata… Ik was al bijna met een ander getrouwd en daar gebleven.

Slapen tussen appelsienbomen en knisperende krekels

Op vakantie staat of valt toch veel met de plek waar je overnacht en of je je er een beetje thuis kan voelen. In Casa Monte da Lua hoef je daar je niet heel lang over te twijfelen, want het kraken van de kiezelsteentjes wanneer je de oprijlaan tussen de appelsienbomen oprijdt voorspelt al veel goeds. Hier is het zo stil dat steentjes opnieuw kraken, vogeltjes weer tsjilpen en vroege bijtjes zoemend het naderen van de lente aankondigen.

Slechts zes kamers om in te slapen, dus er zullen nooit voldoende mensen aanwezig zijn om op eenzelfde moment de polonaise te vormen en rond het zwembad te dansen. En dat is goed zo. Zo zijn wij wel te overtuigen om niet elke minuut van de dag de auto in te hotsen en van de ene uithoek naar de andere te rijden. Deze oude vierkantshoeve, omgebouwd tot toevluchtsoord voor de verbouwende stadsmens en consorten, nodigt met al haar verborgen hoekjes en plekjes gevuld met hangmatten en palettenbedden uit tot blijven liggen.

Uitslapen in witte lakens die vreemd genoeg geuren naar de eerste ochtendgolven, slenteren naar het ontbijt waar Ana alweer een verse vruchtencake uit haar mouw heeft getrokken en een zonnig hoekje inkruipen gewapend met een echte papieren roman waar je in kan bladeren. Niets of niemand dat op je wacht – tenzij apéro-o-clock wat door mijn reisgenoot ook wel als golden hour bestempeld wordt. Dat wij hier beiden een andere invulling aangeven, sjah.

Waarom wij een huis kopen en toch nog op reis gaan

Bij elk huwelijk horen eerlijke geloften en weeïge bekentenissen. Dus zoals het een traditioneel meisje zoals ik betaamt, moet er mij iets van het hart. Ik krijg er stilletjes aan de spreekwoordelijke poepers van. ‘Gij hebt toch chance hé gij, altijd maar weg.’ ‘Ik hoop dat het regent daar.’ ‘Allez, weeral op sjok? Ge zijt nog niet weggeweest dit jaar zeker?’ Maar vooral: ‘Ik wou dat ik het ook kon.’

Kijk hé, ervan uitgaand dat de gemiddelde lezer hierover voldoende middenstands-budget beschikt om zich een computer of smartphone aan te schaffen en deze blog te bezigen: ge kunt het ook. De vraag is of je het wil. De vraag is de keuzes die je maakt en welke verantwoordelijkheid je hiervoor opneemt. Je maakt keuzes omdat je die wil maken, je beslist toch geen dingen om ze achteraf te gebruiken als excuus waarom iemand anders het hoegenaamd beter heeft dan een ander.

Ik maak keuzes en jij doet dat ook. Ik hoop dat je er even gelukkig van wordt, want boy-oh-boy, ben ik blij met wat ik gekozen hebt. Waarvoor ik gewerkt hebt. Waar ik van droom en wie met mij meedroomt. Voor wat er allemaal nog mis kan en zal lopen en welke meevallers het heelal nog voor mij in petto heeft. En met die blinkende nieuwe verwarmingsketel die heerlijk heet staat te ronken in het koude Wijgmaal.

En dan verklaar ik u nu: een vogelvrij mens. Ga waar je heen wil of blijf thuis, maar leef nog lang en gelukkig.