Net een wereldreis gemaakt met straffe statistieken. 3 papa’s, 5 kinderen, 2 dagen, 5 continenten en tig dieren. Feit of fabel? In Pairi Daiza voelt elk feit fabelachtig aan door het prachtige decor, duizelingwekkende details en verblijven om bij weg te dromen. Een verhaal over hoop, dankbaarheid en verbinding.
Deemoedig dacht de dromedaris aan lang vervlogen tijden, toen mensen nog naar hem keken en niet naar dat kleine, lichtgevende dingetje in hun hand. Waarom bewegen ze hun vingers heen en weer? Droevig vroeg dromedaris zich af wat dat scherm heeft dat hij niet heeft. Heel even dacht hij nog hoopvol dat het dingetje ervoor zorgde dat de mensen ook een bult kregen, net zoals hij. Wat voor nut heeft het in Silicon Valley gemaakte product in de Waalse woestijn van Pairi Daiza?
Ook ik pleit schuldig, dromedaris. Eerst kijk ik op de Pairi Daiza-app waar er iets te eten valt, want een speed-wereldreis met 5 kinderen kent maar 1 gevaar: de niet op tijd gestilde honger. Later die dag zoek ik op wat het verschil is tussen een tapir en een capibara, omdat ik paradoxaal genoeg vind dat dit parate kennis voor mijn zoon moet zijn. Pairi Daiza blijkt meer diersoorten te bevatten dan mijn geheugencapaciteit aankan. Het geheugen van een vis? Kies maar: Koraalvlinder, goerami, horsmakreel, lipvis of cichlide.
Zolang we kinderen voeden, houden ze zichzelf bezig. Na die eerste stop in eetparadijs Oasis, raakt onze bende op dreef. Langs enkele boerderijdieren (“hier moeten we sneller voorbij, dat kunnen we thuis ook zien!”) dalen we af naar de grote roofvogels. Eindbestemming: dode dieren, dino’s. Het is bijna emotioneel hoe veel eer de moderne dino-replica de geschiedenis aandoet. Een zoontje van 3 vraagt of dino’s écht bestaan. Papa twijfelt. Gelukkig springt een ander kind van 6 bij: “Neen, dino’s bestaan niet meer. Dat komt door een meteoriet.” Grootste meid van 8 nuanceert: “Ja, maar ze zijn niet allemaal van die knal gestorven he. Daardoor kwam er stof in heel de dampkring, de planten stierven, daardoor stierven de planteneters en ja, dan hadden de vleeseters dus ook geen eten meer he.”
Ik voel me net de dromedaris: dankbaar er nog bij te mogen zijn, maar toch lichtjes overbodig. We zijn beiden al hipper geweest.
Dat Pairi Daiza verkozen is tot beste dierentuin van Europa mag niet verbazen. Het o zo verfoeide Belgische weer is ditmaal wél de ideale bondgenoot om kunstmatige continenten dat tikkeltje geloofwaardiger maakt. Vriezen op Antarctica, zwoel in Savannes, druilerig op de kinderboerderij: het Belgische weer kan deze waaier volledig aan. Zelfs op 1 weekend, waarvan akte.
Hoe eng en desolaat The Last Frontier eruitziet, valt te beschrijven noch te fotograferen: je moet het voelen. Vanop het terras van ons Native House -een prachtige én praktische chalet, als een geslaagd huwelijk van zowel respect voor natuurlijke materialen als de meest moderne snufjes- mijmer ik er op los. Terwijl de laaghangende maan verstoppertje speelt met de wolken, doen de beren waar we op uitkijken hetzelfde. Dit soort luxe kan enkel gepaard gaan met een dankbaarheid. Met een uniek besef dat we dit kunnen en mogen doen. Terwijl ik een willekeurig aantal van de aanwezige kinderen in bad steek, vraag ik hen wie het verschil tussen tapir en een capibara nog kent. Mijn meanderende gedachten op het terras worden verstoord. Wenend kind.
“Papa, kan je het raam dicht doen, ik hoor die dino’s nog altijd brullen.”
Ik overweeg een flauwe mop over stof in de dampkring te blazen, maar houd het op een drogere technische uitleg: “Ze zullen de dino’s om 22u wel uitzetten.”
Ook ik ben moe van de afgelegde kilometers tussen de werelddelen.
Eerder die dag sta ik ook op ons terras; een nieuwe hongercrisis bij de kinderen wendde zich aan. Modest Mouse zong 21 jaar geleden “We’ve got the land but they’ve got the view.” Ik denk er meermaals aan terwijl andere bezoekers voorbij kuieren en zich ook vergapen aan mijn verschijning op het balkon. Ik heb al iets meer bekijks dan de dromedaris, bijna meer dan onze overbuur, de beer. Ik neem ze niks kwalijk, ik ben er minstens even schuldig aan. Wat leent de medemens zich eveneens tot stuitende observaties. Ik betrap me op een “Waarom doen al die dikke mensen een trainingsbroek aan? Het is duidelijk dat ze voor niets aan het trainen zijn. Dat is zoals met een stadsjeep weigeren in de modder te rijden.” Ik corrigeer mezelf snel, ook al zijn het mijn eigen gedachten, ik profileer me toch liever als vriendelijk, verdraagzaam en liberaal. Wees jezelf, de rest is toch al bezet.
Danku versus Merci wordt uiteindelijk gewonnen door Thank You en een grote glimlach.
Ik stuur mijn gedachten van zorgwekkende trends naar een willekeurige ontmoeting met een andere passant in het park. Zowel de Waalse vrouw als ikzelf wilden de deur voor elkaar openhouden, waarop zowel de Waalse vrouw als ikzelf de ander wilden aanspreken in de moedertaal van de ander. Danku versus Merci wordt uiteindelijk gewonnen door Thank You en een grote glimlach. Het zijn deze kleine interacties die het leven kleur geven. Hetzelfde geldt voor het contact met die wonderbaarlijke fauna die Pairi Daiza rijk is. Een panda die als een schooljongetje onhandig op zijn poep zit, een photobommende pinguïn of een chillende chimpansee. Het blijven dromerige taferelen, slechts enkele seconden waarneembaar. Het is een uniek gevoel deel te mogen uitmaken van dit alles.
De derde hongergolf brengt ons, gelegen naast de branding van de stellerzeeleeuwen, naar de Octopus, het restaurant waar een ge-wél-dig buffet op ons wacht. Uiteraard vergapen de kinderen zich aan Heilige Drievuldigheid frietjes-pizza-spaghetti, maar ik doel op delicatessen à la Gravad Lax of lamssteak. Wat een weelde. Geroosterde pastinaak erbij en je waant je voor de zoveelste keer vandaag op een andere, betere plek.
Later die avond dooft het geluid van de dino’s zoals beloofd. De papa’s maken de balans op. Twee keer frieten die dag gegeten. Tja, zijn het geen uitzonderlijke omstandigheden? (spoiler alert: dag 2 eten we weer friet. Tweede tja.). De kinderen zijn op elkaar afgestemd. Het weer: typisch Belgisch dag 1, maar we zijn hoopvol voor dag 2. Typisch Belgisch dat midden februari een lentezon zou doorbreken. We spelen Wingspan, een spel over vogels. We drinken bier. Ik zou om verhaaltechnische redenen durven beweren dat het bier ook een dierennaam had, maar dat weet ik niet meer. Enkele uren na de dino’s vallen ook wij in slaap in ons Native Huisje.
Het voor- en nadeel van 5 vermoeide kinderen in een kamer te leggen, is dat ze vroeg wakker zijn. Met een snelle koffie maken we een strijdplan. Om 7u melden onze troepen zich meteen aan bij het ontbijt. Vandaar trekken we rechtstreeks de resterende werelddelen in, want als overnachter mag je vroeger dan de gewone bezoeker het park betreden. Onze magen zijn vol en het park is leeg. Het uur dat komt, belooft magisch realisme te worden.
Hoe de mist zich als een flirterig deken over Siberische heuvels vleit, zal de tijger worst wezen. Majestueus staat hij te snoeven aan de draad. Dit is zijn domein. Hij kijkt iedereen -en ook al is dat maar een handjevol mensen- strak aan. De dromedaris kan hier nog wat van leren. The Land of the Cold floreert. De ijsbeer is net wakker en schuwt een frisse plons niet, tot groot jolijt van iedereen. Zelfs buurman Walrus is onder de indruk. Niet zo stiekem wijs ik zoonlief op de opties om hier te overnachten, met zicht op de ijsbeer. Hij moet immers beginnen nadenken over dat lentefeest, nietwaar? We slenteren omdat we kunnen.
Het wordt warmer. Het wordt drukker. Er wordt geslapen in de bolderkar. Stapvoets naar de olifanten. We slenteren omdat we moeten. De gesprekken verstillen. Onze bagage wordt ondertussen opgehaald en aan de ingang afgezet. Wat een service. Gaan we nu nog naar de panda of eerst iets eten? Zouden panda’s pandaworstjes van den Aldi eten? De derde portie friet trekt ons erdoor.
Een pauw paradeert fier door de speeltuin waar de kinderen zich met herwonnen energie uitleven. Glijbanen. Schommels. Voeten in het zand. Beseffen ze wat een luxe hun leven hier en nu is? Moeten we ze daar op wijzen of net niet? Verplichte dankbaarheid? Dit keer is er geen kind dat raad weet en ook de dromedaris draait zich nog eens om. Dankbaar dat hij deel mag uitmaken van dit parallel universum. Hij kent het verschil tussen een tapir en capibara.
Pairi Daiza bezoeken – praktische informatie & tips
Deze betoverende dierentuin is ingedeeld in 9 werelden die elk een regio van de wereld vertegenwoordigen met zijn specifieke fauna en flora. Ook de verschillende restaurant’s zijn thematisch ingedeeld:
- The Last Frontier – Geïnspireerd door Canada en Alaska, met beren, wolven
- The Land of the Cold – Een poolwereld met walrussen, Siberische tijgers en pinguïns.
- The Kingdom of Ganesha – Indonesische sfeer met olifanten, orang-oetans en komodovaranen.
- The Middle Kingdom– Gewijd aan China, met reuzenpanda’s
- Cambron-Abbey – Historische tuin met exotische vogels en wallaby’s.
- The Land of Origins – Afrikaanse sfeer, met gorilla’s, leeuwen en giraffen.
- Cambron-by-the-Sea – Aquarium.
- The Islands of the Rising Sun – Geïnspireerd door Japanse tuinen.
- Southern Cape – Tasmanië, Nieuw-Zeeland, Australië of Nieuw-Guinea
En dan is er nog de permanente dino expo: Prehi Daiza: Lands of the Past, wat echt de moeite is.
Pairi Daiza is het hele jaar door open en sluit enkel gedurende 4 weken per jaar tussen januari en fabruari. Wij gingen op de eerste warme dag van februari en dat werd een schot in de roos qua drukte!
Het Park zet zich ook actief in voor de bescherming van bedreigde diersoorten en hun leefgebieden via de Pairi Daiza Foundation. Ze werken namelijk aan natuurbescherming via herintroductieprogramma’s, wetenschappelijk onderzoek en educatieve projecten. In totaal steunen ze zo’n 38 projecten in België en wereldwijd.
