“Geef een kind water en het is gelukkig.” Terwijl de woorden van wijlen Moemoe door mijn hoofd meanderen, steek ik met de kinderen het brugje over de Semois over. We gooiden net een stok in het water en hollen naar de andere kant om te kijken dewelke de kabbelrace wint. Links en rechts kijken bij het oversteken moet niet. Of toch; een quad rijdt voorbij, met op de aanhangwagen twee net geschoten everzwijnen. Hier in Chassepierre is de jacht vrije tijd. Vrijheid. Het contrast met ons gejaagd leven thuis is groot. Veel moeten thuis, veel mogen in Chassepierre. Op de achtergrond zie ik rookpluimen uit de schouw van ons mooie weekendhuis. Ook die lijken niet gehaast.
We zijn op vriendenweekend in de Ardennen. 3 ouderparen, die hun leeftijd graag naar beneden afronden en 5 kindermensen, die wél graag ouder en groter worden. Dat we dicht bij Orval zitten is vooral een pluspunt voor de papa’s. Hun adjectieven variëren van lekker, tot legendarisch over hemels. De moeders dagdromen van een goede nachtrust en iedereen snakt naar ongezonde snacks: pizza voor ontbijt en kaasfondue als middagmaal. Thuis doen we het niet, in Chassepierre mag het wel.
De rit naar Belgisch Lotharingen luidt het begin in van helend onthaastingsproces. Hoe dieper in de Ardennen, hoe minder het aantal wagens op de baan en hoe minder druk op de longen. De dagelijkse sleur op het metronoom van de to-do-list maakt subtiel plaats voor vrijblijvende plannen en dromen. We ademen weer. Ik sta nog steeds op de brug boven de Semois. De kleine bruine tak van de jongste deelnemer wint de waterrace.
De belofte van Chassepierre
Enkele uren voordien stak ik diezelfde brug al eens over. Zonder kindermensen. Op een vriendenweekend doet iedereen wat ie wil. Enkele kleintjes dutten, enkele oudjes proberen hetzelfde. De rest trekt eropuit. We hopen op een wandeling die even lang duurt als een dutje. Slaaptijd als maateenheid. Jas aan, muts op. We gokken op 5 kilometer. In een mistig landschap staat een koe schijnbaar ongemakkelijk achter een boompje. Moedig door de modder ploeterend koester ik mijn eeuwige hoop: een sjofel caféetje tegenkomen, een levend sprookje gevangen in de tijd, waar zowel Orval als levenswijsheden vloeien. Ach, laat deze dwaas maar dromen, we passeren amper een huis. In de verte zien we de belofte van Chassepierre, een dorp gewrongen tussen een bescheiden bergwand en de indrukwekkende Semois. Het lappendeken over en rond Chassepierre is zelfs in miezerig regenweer echt indrukwekkend mooi.
Aan blozende wangen geen gebrek bij terugkomst. De één van de frisse wind, de ander van het dutje – of is ie misschien tanden aan het krijgen?-, en volgende van de gezellige gloed van de haard en nog een enkeling van het glas wijn te veel bij aankomst.
Een goed vakantiehuis heeft maar een nadeel: je wil er niet weg
Er is niets waar ik zo naar kan uitkijken als naar de aankomst in een nieuw en tijdelijk huisje. Ziet het er even veelbelovend uit als op foto’s? Ik stel de vraag zonder enig wantrouwen. Ik trek elk kastje open met een kinderlijk enthousiasme, in de hoop een schat te vinden. De ontdekkingstocht levert enkel een doos met speelgoeddino’s op. De volgende generatie is alvast enthousiast. Nadat alle kasten zijn geopend, maak ik de valies leeg. Een absurd ritueel, maar je bent pas echt thuis als je kleren in een kast liggen. Alle stress van thuis ligt netjes in een hoek, toch steekt daar opeens de ergste twijfel van al op: keuzestress. Eten we in de prachtig verlichte zolderkamer met salon of laven we ons aan de luxe in keuken met robuuste stoof? Ik laat de keuze aan de anderen, als ik de lachspieren van m’n snufferd maar kan overtrainen. Hier mag alles.
Een goede uitvalsbasis heeft één groot nadeel: er is weinig reden is op verkenning te trekken. Waarom de sweatpants ruilen voor een regenbroek als de kindermensen zichzelf entertainen? Waarom weer en wind trotseren als de kachel onze dag opwarmt?
De Chocolade-sjeik van Florenville: Edouard Bechoux
Enter Edouard Bechoux, de chocolade-sjeik van Florenville. In zijn atelier, zijn petit paradis, weet en deelt hij alles over chocolade. Ik denk aan Frank Zappa’s “Un esprit est comme un parachute, il ne fonctionne qu’une fois ouvert.” In het dagelijks leven denk ik weinig na over het wel en wee der chocolade. Tot de weetjesmachine van Edouard is opgewarmd. Machine is niet voor niets hetzelfde in’t Frans, Nederlands of Engels. Het belang van de wereldreizigers voor de verspreiding van de cacaoboon. De passie voor de fairtrade en korte keten. Hoe een luchtstroom de cacao, gist en de schil scheidt. De medicinale chocolade uit Florence. Maar het is niet enkel voedsel voor de geest, het is een festijn voor de smaakpapil. Een praline met Orval. Wat denk jezelf? Ik luister en drink de restjes chocolademelk van de kindermensen op. Dat mag hier.
Florenville is een levendig stadje. Enkel de auto’s met Franse nummerplaten rijden te snel. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze gewoon snel een bak Orval komen halen. Geef ze eens ongelijk. Ook mijn dorst is aangewakkerd. Maar eerst nog even naar huis, er staat nog een dutje op het programma. Dat moet soms ook.
De Abdij van Orval is goed voor de moral
De pampers ververst, de buggy’s gevuld met proviand en de moral heeft ook moed getankt. De site van de abdij van Orval is verrassend veelzijdig. Het originele plan luidt: een snel bezoek en daarna een fikse wandeling. De hoop op een café gevangen in de tijd steekt weer even de kop op. De realitycheck is zacht en aangenaam: het bezoek aan de Orval-site is zo gevarieerd dat iedereen gelukkig is. De kindermensen kijken naar de vissen in één van de vijvers. Ondertussen staan de vrouwen in de voormalige apotheek zich te vergapen aan de vintagekasten. De aantrekkingskracht van het brouwproces is dan weer onweerstaanbaar voor de mannen. We komen terug samen in het meer artistieke gedeelte. Vergapen aan de grote kelderruimtes. De geschiedenis voelen in de ruïnes. Alles komt hier samen. We kijken over het muurtje naar de hedendaagse abdij. Zouden de paters al een Orval aan het drinken zijn? C’est l’heure de l’apéro.
Niets moet hier, maar tot rust komen, dat mag
Terug in ons tijdelijke thuis. Sweatpants aan. Orval open. Kinderen spelen. Vrouwen praten. We laten de afwas staan, spelen zelf ook een spel. High Society. Nog een orval en opeens is het ochtend. Op zondag gaan we naar de lokale markt in Chassepierre: een unieke tent waar verleden en toekomst samenkomen. Bioboer met kaas, de lokale slager maakt een stoofpotje op de oven in het midden van de tent. Een oude vrouw eet een verse croissant. We kopen een baguette en houden onze kinderen van de stoof weg. Ze zijn dat niet meer gewoon, mevrouw.
Een weekend Wallonië geeft altijd meer. Gastvrij, vriendelijk en alles op een natuurlijk tempo. Niets moet hier, maar tot rust komen, dat mag.
Praktische tips om zelf je weekendje weg met kinderen in Wallonië te organiseren
- Bekijk het supercharmante huisje in het erg mooie Chassepierre: een vakantiehuis voor 12 personen met alle comfort die een mens wensen kan
- Bezoek de abdij van Orval: een must voor jong en oud
- In augustus moet je het straatkunstfestival van Chassepierre zeker komen bewonderen
- Proef 1000den chocolade smaken bij Les Chocolats d’Edouard in Florenville
- Ga wandelen in natuurgebied Les Epioux
- Afvaart van de Semois: met de kajak van Chiny naar Florenville
- Ga op zoek naar het perfecte vakantiehuisje op Ardennes Etape
