De onwezenlijke omvang van Auschwitz-Birkenau

De tweede trip van maart bracht me naar het Tatras gebergte (Slowakije), Bratislava en Budapest. Maar wel met een tussenstop in Auschwitz-Birkenau. Iets wat iedereen in zijn leven gezien moet hebben, of op z’n minst toch enkele foto’s van Auschwitz.

Na een nachtje doorknallen op de Duitse en Poolse autostrades (19h vertrokken, 6h arriveren) komen we ‘s morgens toe in Oswiecim. De Duitstalige naam is je bekender. De soundtrack kon niet pakkender, Release Me van Pearl Jam stond vrij luid op toen we de eerste barakken en prikkeldraad zien verschijnen. Je weet jezelf echt geen houding te geven.

Nog enkele aangrijpende foto’s van Auschwitz

Heel raar dat er hier nog mensen vlakbij wonen. Want het is geen aangename plaats om toe te komen, laat staan nog 2 uurtjes te slapen op de parking vlakbij. Het domein gaat pas open om 8h. In de vrieskou een eerste shoot gedaan. Stilte, kille, snijdende koude. Ik was blij om weer in de warme auto te kruipen, om een uurtje de slaap te vatten. We hebben ons toch nog even een eindje verder op geparkeerd.

Veel woorden ga ik er niet aan vuil maken. Je moet het meemaken, je moet er komen en het is afschuwelijk. 70 jaar is echt nog niet zo lang geleden. Wat me bij blijft is de onmetelijke weidsheid, de grootte, de verlaten schoorstenen, de authentieke prikkeldraad afgewisseld met een uitkijkpost en de barakken waar je wel nog in kan.

Achteraan vind je het herdenkingsmonument. Dit bestaat uit 1,5 miljoen kasseien, om toch maar op een manier te proberen visualiseren hoeveel mensen hier het leven lieten. Eerlijk waar, we waren alle drie opgelucht toen we weer gewoon door de poort naar buiten konden stappen, veilig en warm in onze auto. Hop naar Slowakije, ver weg hier vandaan.

Maar we mogen het niet vergeten, Wir haben das gewusst, Wir werden es nicht vergessen.