Tussen vermoeidheid en opwinding begint mijn eerste solo reisavontuur naar Kaapverdië op de luchthaven van Zaventem.
Met nauwelijks een paar uur slaap en een bang hartje stap ik vroeg in de ochtend aan boord van een TUI-vlucht, klaar om de prikkelende wereld van het Kaapverdische eiland Boa Vista te verkennen. Dit eiland, gelegen op zo’n 450 kilometer van het Afrikaanse vasteland, heeft allerlei verborgen ontdekkingen in petto die een boeiende reis beloven voor iedereen die op ontdekking gaat.
Lees ook onze reisgids met alle praktische informatie over je vakantie naar Kaapverdië
Mijn aankomst in het Alladinse sprookjespaleis
Mijn thuis voor de komende 4 nachten is het Riu Karamboa, een luxueus 5-sterren all-inclusive resort voor volwassenen (18+). Bij aankomst word ik meteen ondergedompeld in de pracht van het hotel, met zijn majestueuze gebouwen die op paleizen lijken waardoor ik het gevoel heb in de sprookjeswereld van Aladin te zijn beland. Het hotelcomplex is een gigantische bron van leven op een eiland vol woestijn en woestenij. De hoge muren zijn volledig wit en alles is ontworpen in een Arabische stijl met speciale ramen, zuilen en koepelvormige daken. Het geluid van tjirpende vogeltjes die door de open ruimtes vliegen geeft mij de geruststelling die ik nodig heb om mijn solo trip écht te laten beginnen. De stress van het alleen op pad gaan en niet weten waar ik terecht kom stroomt uit mijn lichaam en maakt plaats voor enthousiasme.
De beste hotels van Kaapverdie
Catamarantour: zee, zon, schildpadden en ruïnes
Ik spring in een taxi op weg naar de charmante haven van Boa Vista waar een catamaran in zee ligt te blinken. Dit deed me denken aan mijn ontdekkingstocht over de zee in Aruba. Een zeeschildpad heet me welkom langs de kade tijdens een hap naar lucht voor ze weer de dieperik induikt. De muziek aan boord nodigt mij en mijn dansbenen uit om aan boord te stappen. Na een uur varen en zonnen bereikt de catamaran een punt in de zee waar ik de rust aan de kant schuif voor avontuur en met mijn snorkel van de boot mag springen om de onderwaterwereld te verkennen. Ondanks het troebele water begroeten kleurrijke vissen me al snel. Terug aan boord worden mijn smaakpapillen verwend met drankjes en lokale lekkernijen, zoals viskroketjes en -koekjes.
Terwijl de boot verder vaart, zie ik in de verte Ilhéu de Sal Rei, een verlaten eiland met ruïnes. Met mijn nieuwsgierigheid ga ik op zoek naar antwoorden op het mysterie achter de oude stenen. Ik ontdek al snel dat de ruïnes bekend staan als Forte Duque de Bragança en vroeger werden gebruikt om het eiland te beschermen tegen piraterij. Daarnaast zorgde het eiland voor de zoutproductie, wat van cruciaal belang was voor de internationale handel. Mijn verbeelding draait overuren als ik wegdroom over hoe pittig het leven in dit fort moest zijn geweest bij gevechten met piraten.
Terug aan land rijdt de taxi naar Perola D’Chaves, een restaurant tussen de duinen van Boa Vista aan de zee. Daar geniet ik van tonijnsteak met frietjes, die bijna net zo goed is als die van de foodtrucks in Bonaire, terwijl de katten van het restaurant om wat aandacht komen bedelen. Na een plons in de turquoise zee besluit ik om de bus te missen en terug te lopen naar het hotel, een wandeling van slechts anderhalve kilometer. Langs de kustlijn kom ik prachtige rotspartijen, hoge zandduinen en afgelegen baaien tegen, totdat ik mijn hotel, Riu Karamboa, tussen de palmbomen zie opdoemen.
Postcards of Boa Vista
De volgende ochtend staat de excursie “Postcards of Boa Vista” op het programma. Ik begin in de hoofdstad Sal Rei, bewonder de schommelende bootjes in de haven en snuffel rond in kleurrijke souvenirwinkeltjes. Tijdens mijn wandeling naar een kapel ontdek ik de charme van vervallen gebouwen die een unieke sfeer geven aan de stad. Het voelt als een reis door de tijd als ik een oldtimer op de kasseien opmerk en kinderen door de straten zie spelen. De kapel, zowel van buiten als van binnen opvallend blauw en wit, is een opvallende verschijning.
Op de vismarkt krijg ik een duidelijk beeld van hoe het in onze Belgische maatschappij nièt zou mogen. De Kaapverdianen fileren de vis op vuile, bebloede tafels en het afval wordt gescheiden van de filets in 2 verschillende emmers, die duidelijk al lang geen poetsmiddel gezien hebben. De geur is bijna ondragelijk en de vliegen nestelen zich op de vissen. Ik probeer niet na te denken over de vis die ik tot nu toe al gegeten heb en baan me terug een weg naar de frisse buitenlucht.
Het zeemuseum verrast me eveneens, omdat het niet de traditionele museumopstelling heeft, maar eerder een huiselijke sfeer met kamers vol opgedoken schelpen door een simpele local met passie voor de zee.
Ik rijd verder naar de kust, waar witte bolvormige duinen het strand vormen. Een langzaam wegrottend scheepswrak trekt mijn aandacht. De Cabo Santa Maria is een leuke plek voor een snelle foto om mijn familie op de hoogte te houden. Ik bezoek een boerderij waarin de kippen, geiten en ezeltjes als huisdieren vrij rondlopen. Hier leer ik geitenmelken en proef lokale geitenkaas met chili-papajasaus.
Een absoluut hoogtepunt van mijn bezoek aan Kaapverdië is sandboarden in de uitgestrekte duinen van het binnenland. Om te beginnen mogen we rustig op een plank zitten en geleidelijk van de zandbergen naar beneden glijden. Enkele durvers stonden uiteindelijk recht op hun plank. Na een paar keer vallen en opstaan kreeg ik eindelijk, met dank aan mijn wakeboard ervaring, de techniek onder de knie en kon ik volledig tot het einde van de berg glijden. De grijns van succes bleef op mijn gezicht terwijl ik zag hoe het er bij de meeste andere reizigers veel stunteliger uit zag. Dit avontuur geeft me een onvergetelijke woestijnervaring waar ik mijn vrienden jaloers mee kan maken.
Zin in Kaapverdië?
Boek de goedkoopste vluchten via deze link!
Een heerlijke Quad tour in Kaapverdië
Mijn soloreis brengt me naar het binnenland voor een opwindende quad-excursie, waarbij ik door elkaar geschud word en zelfs snelheden van 75 km/u haal op de binnenwegen. Bij het startpunt krijg ik mijn helm en bandana voordat mijn avontuur écht begint. Ik doorkruis eerst kleurrijke maar afgetakelde lokale dorpjes waar ik stop om te genieten van verfrissing en de lokale sfeer.
Terwijl ik verder rijd, verandert het landschap geleidelijk in ruige wildernis met hobbelige wegen, wat de wilde avonturier in mij naar boven haalt. Nog wat verder transformeert het droge terrein plotseling in uitgestrekte, maagdelijk witte zandduinen, waardoor het lijkt alsof ik een andere wereld betreed. Imposante rotspartijen langs de kust bewaken de zee erachter.
Tijdens een tussenstop word ik verrast door een immense krab die langzaam door de duinen beweegt. Aan de zee beklim ik behendig tussen en over hoge rotsen om adembenemende uitzichten te bewonderen.
Mijn laatste halte is een klif. Daar strekte zich slechts leegte voor me uit, waar ik nog maar een paar meter verwijderd was van een sprong van wel tien meter in de azuurblauwe zee. Op de rand van de klif bleef ik even stilstaan en merkte ik nieuwsgierige kleine zeeschildpadden op, die hun kopjes boven het water uitsteken.
De rit leidt ons terug door de hoge, witte zandduinen naar een gebied met rotsen en bomen, waar grote stofwolken het zicht bemoeilijken. Op hoop van zegen banen we ons een weg door de woestenij en uiteindelijk bereiken we heelhuids de verharde weg.
Soloreizen? Doen!
Boa Vista? Meer als Wow Vista! Als soloreiziger is dit de plek. Veilig, vrij, en je eigen tempo bepalend. Bij het afscheid glimlach ik. Al je zintuigen worden geprikkeld: van smaken die je tong strelen tot rustgevende stranden, van adrenaline opwekkende activiteiten tot adembenemende uitzichten op afgelegen dorpjes. Herinneringen aan prachtige paleizen, bonte vissen, mysterieuze ruïnes, en die geweldige kustlijn blijven.
Boa Vista, klein stukje hemel, groot in mijn hart!
