Op roadtrip vertrekken met de bestemming als verrassing en de kunst van het gelukkig worden door te reizen.

Maakt reizen gelukkig? In het boek De Kunst van het Reizen van Alain de Botton las ik dat vele mensen vaakst nog het gelukkigst zijn op het moment net voor ze op reis vertrekken dan tijdens de reis zelf.

Met Soms Ook Heimwee wil ik net al die twijfelende zieltjes de wereld insturen. Waar ben ik feitelijk mee bezig als ze nadien nog ongelukkiger terug thuis zouden komen. Een snel doch grondig veldonderzoek zou me duidelijkheid moeten brengen over deze kwestie.

---

Srprs.me vroeg me of ik op roadtrip wilde gaan. Waarheen? Ah, dat zouden ze niet verklappen, dat is net de verrassing. Prima, ik hou van verrast worden en zo kan ik ook niet uitkijken naar waar ik heen zou gaan. Meneer de Botton, ik ga gewoon blij zijn als ik weg ben, zonder leuke vooruitzichten en blinkende brochures. Geen verlangens, geen research, geen gedoe en geen stress. Enkel het idee dat ik vier dagen lang ergens rond zou rijden met het asfalt en een mysterieuze kras-website als kompas. Naar bestemming onbekend.

Reizen is eigenlijk een heel erg sadistische bedoening.

Maakt reizen gelukkig? Reizen maakt je ongelukkig

Charles Baudelaire claimt dat reizen eigenlijk een sadistische bedoening is. Hij vraagt zich af waarom iedereen jaarlijks weer vertrekt om uren in de files te staan om op een camping in de Provence te genieten van luide buren en vettige vleeskroketten. Reizen verlopen nooit zoals we ze ons voorgesteld hadden. Missen we het vliegtuig of de trein niet, is je camping misschien volzet, steekt het weer tegen (“die ene zomer dat België het beter deed zaten we toch wel net aan de Ardèche in de regen verdikke”), eten de muggen je heelhuids op of ben je dat potje reserve lenzen thuis vergeten. Is het dit dan dat ons ongelukkig maakt?

Enkel een roadtrip om naar uit te kijken

In de dagen voor de roadtrip zou starten, stelde ik me geen vragen over wat komen zou. Het kriebelde soms wel eens om te weten of ik niet naar een bestemming gestuurd zou worden waar ik al geweest zou zijn, maar echt bezig was ik niet met de reis. Het ging mij vooral over het weg zijn en of dat iets zou doen met mijn state of mind. Ik wil Alain en Charles wel eens uitleggen dat reisjes maken mij wel goed doet.

Donderdagochtend stapte Charlotte en ik onze sjieke Mazda in. Een hippe SUV met vele automatische snufjes waar ik zelfs nog nooit van gehoord had. Ik ken niet veel van auto’s, maar dit exemplaar reeds super vlot, zat comfortabel en had voldoende plaats voor duizenden kilo’s bagage.
Eens ingestapt zijn we klaar om te krassen, want zo werkt srprsme: een paar dagen voor vertrek krijg je het weerbulletin voorgeschoteld en op de dag van vertrek onthul je de bestemming. In het geval van de roadtrip, is dat met tussenstops. Elke dag een beetje onthullen waar je volgende bestemming ligt.

3. 2. 1…. Je gaat richting… Reims. Aha, cool. Da’s in Frankrijk zeker? Vol op de gas, 3 uurtjes tsjoeffen en we stonden met onze neus onder een prachtige kathedraal met lekkere croissants op ons bord. Wat nu?

De roadtrip is de reis, niet de bestemming

Exact dat is net het mooie van een verrassingsroadtrip. Het maakt niet uit wat je doet en er is geen programma dat je moet afhaspelen. Je kan gaan winkelen, een hele dag op café gaan, de stad links laten liggen, de bossen intrekken of een museum bezoeken. Doe waar je zin in hebt, doe iets wat je thuis niet zou doen. Of doe net wat  je in je geliefde en getrouwe Gent of Antwerpen ook zou doen. Het maakt hoegenaamd niet uit. Je bent weg van huis. Zonder stress en zonder af te werken todolijstjes.

Reims beu? Krabben voor de volgende stop, waarbij we meteen zouden ontdekken waar we zouden slapen. Dat bleek een magnifieke chateau te zijn ergens in slapend dorpje onder een kerktoren in de Champagnestreek tussen de goudgele graanvelden. Hier zou ik nooit zelf naartoe gaan en net daarmee is deze plek exact waar ik wilde zijn. Het gaat mij over de ervaring van weg van huis zijn. In een ander bed slapen onder een ander deken, wetende dat de sterrenhemel uiteindelijk toch dezelfde blijft.

Op vakantie gaan is niet op reis gaan

Ik zeg altijd dat er een verschil is tussen op reis en op vakantie gaan. Eens je op reis bent, leef je zoals je dat thuis zou doen zonder de verplichte toeristen stops. Je leeft gewoon verder. Als je op vakantie gaat ontsnap je tijdelijk van je dagelijkse brood, je Netflix en chill, je werk en je voetbalclub die eigenlijk meer draait rond de pintjes na de match. Je knijpt er op vakantie tussen uit.

Alain de Botton maakt een verschil tussen naar het buitenland trekken en reizen. Hij beweert dat wie op de juiste manier reist de dingen observeert en in staat is verwonderd te raken. Wie reist zal de wereld en wie weet ook zichzelf anders (en misschien ook beter) gaan zien. Reizen is basically een manier van praktische filosofie. Of noem het een vorm van kunst. Hij zegt het zo mooi: reizen zijn de vroedvrouwen van onze gedachten.

Reizen zijn de vroedvrouwen van onze gedachten.

---

Wat is het resultaat? Zorgt een roadtrip maken voor meer geluk? Maakt reizen gelukkig?

We bolden 4 dagen lang van het ene onbekende dorpje in Frankrijk naar het andere. Van de Champagnestreek over Beauvais naar het noorden waar de ruige oceaan de hoge kliffen van Cap Griz Nez kietelden. We sliepen in kastelen en landhuizen, we reden zorgeloos in onze Mazda langs de hooibalen en boerse velden.

Ik kan Alain de Botton volgen. Vakanties vallen vaak tegen. De brochures zien er vaak mooier uit. Het kan allemaal veel lastiger zijn dan je je had voorgesteld. Maar er af en toe vanonder muizen geeft je zo veel energie, je verbreedt je wereldbeeld en je leert nieuwe dingen. Ik pleit voor meer reizen en minder vakantie. Roadtripjes naar bestemming onbekend. Pak die paar verlofdagen en spring je wagen in. Dat doet wonderen. En maak je maar niet te veel zorgen over het pessimisme van Charles en Alain. Yannick zegt dat het best wel OK is, op reis(jes) vertrekken.

Wil je graag zorgenloos genieten van het wegzijn?

Check srprs.me. Ze regelen alle praktische shizzle en toch beslis je helemaal zelf hoe je dag er uit ziet. Je geniet van het weg zijn zelf. Zonder te moeten genieten van dat ene museum, die hoge toren of dat diepe aquarium met lange wachtrijen. En dan kom je terug, met een rugzak vol ervaringen: jij zelf die weg geweest is. Met de nadruk op het weg zijn. Met jezelf.  Niet op het “waar” je bent geweest, het “wat” je hebt gezien en welke foto je zeker aan je ouders moet tonen.

---

Voor de twijfelende zieltjes zal ik blijven schrijven. Dat jullie er vaak op uit moge trekken. En dat hoeft niet altijd voor 2 weken in de grote vakantie te zijn. Laat die vroedvrouwen hun ding maar doen, zeker als de heimweëen beginnen.