Het heeft niets te maken met de klimaatspijbelaars, het heeft ook niets te maken met het feit dat m’n tweede kindje net geboren is (welkom Gust!). Ik sta ook niet geseind in het buitenland ofzo.
Het heeft te maken met een beslissing die ik nam: na 10 jaar werken in de socio-culturele sector ga ik terug studeren. Leraar lager onderwijs. Of hoe je carrière toch ook een beetje reizen is.
Hoe beslis je je volgende bestemming?
Ik denk dat mijn vrouw, mijn beterhelft, al enkele jaren zegt: “Zou dat niets voor u zijn, leraar worden? Gij zijt graag met kinderen bezig, hebt veel geduld en fantasie en gij zijt goed in veel congé hebben.” Ja, wij gijgoyeren mekaar bij ons thuis. Het is een klein zaadje dat ze plantte, dat vrouwtje van me. Zoals het een echte thuisblijver betaamt, heb ik het niet zo voor veranderingen. Ik behoor tot de groep die verandering wil, maar zelf niet wil veranderen. De weerstand die ik bood, kwam van alle kanten: ‘ja, maar dan moet ik terug studeren‘ of ‘ik heb eigenlijk wel een plezante job‘ of ‘ik weet niet of ik dat wel leuk ga vinden.’ Ik had geen directe drang om te veranderen. Waarom voor onzekerheid kiezen, als je zekerheid hebt?
Zoals het een echte thuisblijver betaamt, heb ik het niet zo voor veranderingen. Ik behoor tot de groep die verandering wil, maar zelf niet wil veranderen.
Wel, toch heb ik het beslist. Net zoals Yannick ooit besliste om die grote wereldreis te maken. Ja, ik moet dan terug studeren en ja, mijn job is nog steeds plezant en ik weet nog altijd niet of het wel leuk ga vinden, maar toch ga ik het doen. In tegenstelling tot heel wat films, kent mijn leven heel weinig filmische wendingen met mooi in beeld gebrachte aha-erlebnissen. Ik denk dat het een traag proces is geweest, waarbij het geplante zaadje bij elk gesprek met vrienden wat meer zuurstof, zonlicht en water kreeg. Soms maanden niet aan gedacht, dan weer een heel weekend over gepraat. Met goede vrienden, met willekeurige mensen op de trein, vooral met mezelf.
Ik ben ervan overtuigd dat kleine, veilige lokale gemeenschappen nog steeds de hoeksteen van onze maatschappij zijn en het is daar dat ik wil zijn.
Waarom net die bestemming?
Ik heb de afgelopen 10 jaar geleerd dat ik hou van werken met mensen en liefst enthousiaste mensen. Laat kinderen nu eigenlijk enthousiaste mini-mensen zijn. Direct betrokken zijn in het leven van jonge mensen, dat is toch fantastisch? Dat ze jaren later zeggen, ‘het is dankzij meester Sam dat ik hier sta.’ (Oké, da’s wel heel ambitieus). Ik ben ervan overtuigd dat kleine, veilige lokale gemeenschappen nog steeds de hoeksteen van onze maatschappij zijn en het is daar dat ik wil zijn.
Mensen lachen soms met mij dat ik niet ambitieus ben, maar dat is niet waar. Ik ben inderdaad niet geïnteresseerd in een job hoger op bij ons op’t werk of elders waar ik meer verantwoordelijkheid heb en meer verdien. The only way is niet langer up, het verouderde kapitalistische ideaal dat alles bigger en better moet, werkt niet. Of toch niet voor mij. Ik ben wel ambitieus in een goede werk-privé-balans en daarin is de job van leerkracht wel enthousiast. Ik heb dat hele gedoe van ‘druk druk druk’ eigenlijk nooit gesnapt. Begin vorige eeuw schreven arbeidsfilosofen nog boeken vol over hoe verveling de grootste uitdaging van het mensenleven zou zijn. Door de vergedreven automatisering zouden mensen niet meer moeten werken om te overleven… Hoe we dan een eeuw later zijn beland met heel wat bullshitjobs die buiten proportie veel verdienen, weet ik ook niet. Maar ik wil een zinvolle job en ik wil daar bewust voor kiezen. Ik vind leraar een zinvolle job en ik kies daar bewust voor.
Lees ook: Column: een reisverhaal van een verlegen Euroblogger & Vriendschap in tijden van Corona & Van je zetel naar de horizon: wat Corona met ons doet
Wat ik verwacht van de bestemming?
Als je op reis gaat, heb je altijd al verwachtingen en tegen sommige dingen kijk je sowieso op, zoals het lange wachten of reizen zelf. Wel, ik kijk op tegen blokfluit spelen en zingen en al dat ander muzisch gedoe. Dat is bij mij zoals klusjes doen: ik heb daar geen aanleg toe en nog minder interesse in. Of Frans, quoi que tu dis? Excuse-me-je? 10 jaar geleden was angst de belangrijkste drijfveer om vooral NIET voor een bepaalde richting te kiezen, nu weet ik wel beter. Ik kies VOOR iets en de rest neem ik erbij. Het is een beetje Shakespeare eigenlijk, ik wijs de roos niet langer af omdat ze doornen heeft.
Verder heb ik niet te veel verwachtingen eigenlijk, ik ben blij dat ik in de mogelijkheid en luxe verkeer om deze keuze te kunnen maken. Ik vind het op zich wel een leuke gedachte om elke 10 jaar van job en sector te veranderen. Je leert jezelf beter kennen, je leert jezelf uitdagen, maar je doet het rustig aan. Elke dag wordt de route een beetje duidelijker en is de volgende stop in zicht.
De afgelegde weg steek je als herinnering in je rugzak. Het is de lange wereldreis die ik me de komende twee jaar niet kan veroorloven, maar die ik mentaal toch afleg. Ik kom er sowieso wijzer uit. Onderwijzer.
(Sorry voor dat flauwe mopje als afsluiter.)
Sam schrijft om-de-zoveel-weken een column op Soms Ook Heimwee. Over een ver land of toch iets waar de link met reizen niet al te ver te zoeken is. Zoals steeds: met dubbele bodems, waarin waarheid en onzin verhaaltechnisch aan mekaar worden geregen. Verder kreeg hij geen stijl- of inhoudsbeperkingen mee. Yannick zorgt voor relevante foto’s (of dat probeert ie toch) van de locaties waar Sam ons heen neemt. Verder staan we niet in voor de gevolgen…
