Noncha da poncha in Madeira - Soms Ook Heimwee

Er is geen betere winterbestemming te bedenken dan het Portugese eiland Madeira. Vergeet de lauwwarme saus, maar focus op de felgroene natuur, het heerlijke eten en de fabuleuze zonsopgangen die naadloos overgaan in al even majestueuze zonsondergangen. Kerstmis 2026 en Oudjaar 2027 weten al waar ik te vinden ben: Madeira.

Sinds de winterkoude reeds twee tenen heeft opgegeten surf ik op Booking.com of GetYourGuide naar warmere oorden. De grinch van de herfstsomberte heeft me al even te grazen. Kenners hadden me vakantie Madeira als absolute kernwoorden en de ultieme winterbestemming ingefluisterd en dat was geen leugentje om bestwil. De temperatuur is er het hele jaar door even mild als een Belgische nazomer.

Ok, in de bergen bots je soms op wat mist en regen maar zeker niets onoverkomelijk. Mijn jas kon ik tijdens de avonden in het zuiden van het eiland thuis laten en tijdens mijn hikes in het noorden en het middengebergte vertrouwde ik volledig op een kwalitatieve waterafstotende windstopper. In Madeira wordt een decembermaand dus septemberweer.

Kenners weten ook dat ‘hike’ slechts een duur woord is voor wandeling. Wij hiken, want wandelen is voor boomers. En hiken kan je uitstekend op Madeira. Het Portugese eiland in de Atlantische oceaan heeft zijn routes aangeduid als PR (zoals de GR, maar dan een maatje kleiner). Die wandelroutes lopen vaak langs Levada’s, irrigatiesystemen om het zuiden van water uit de bergen te voorzien. Je huppelt als een hinde langs de talloze kanaaltjes door het groene woud.

De natuur op Madeira zit trouwens aan de poppers, want alle planten groeien hier als kolen. Ook de geïmporteerde eucalyptusbomen schieten als raketbloemkolen omhoog. De neusverkoudheid die je op het vliegtuig in Brussel hebt opgelopen speel je hier zo kwijt.

Wie zijn energie voornamelijk haalt uit fotosynthese en zonnedruppels vitamine D moet absoluut naar de Monte Tropical Garden. Naast een collectie traditioneel bladgroen vind je daar ook een schitterende verzameling mineralen, kristallen, diamanten en gesteenten waarvan ik de naam ben vergeten maar die ik in de volle maan van de derde Saturnus bij het zevende uur onder mijn oksel moet knijpen om mijn nierstenen te genezen. Aanradertje!

Na een deugddoende hike in het zomers aandoende bosgroen genieten we op de kerstmarkt van Funchal van een glaasje poncha, een gealcoholiseerd shotje appelsiensap met honing. Ideaal toch? De hele maand december is op Madeira een adventskalender aan activiteiten. En die kerststemming trekken ze ook door in de verlichting. Ik denk dat ze tot op het vasteland de knipperlichtjes van de kerstslingers zien.

Eten in Funchal doe je absoluut bij Kampo of in Nini Design Centre. De bekende chef van Kampo, Julio Pereira, heeft overigens nog enkele andere topplekken zoals Akua of Yuki geopend. Probeer ook zeker de ‘espetada’, vlees met zout op een laurier tak gegaard op een houtvuur. Klinkt even simpel als dat het lekker is.

Ik vond de espetada bij wijnmakers Quinta do Barbusano het lekkerst, zeker in combinatie met de frisse wijnen die hier gemaakt worden.

De volgende ochtend trekken we met de Kabelbaan boven Funchal om daarna met een slee genaamd Toboggan van de berg naar beneden over de straten waar ook nog auto’s rijden. Klinkt compleet geschift, en dat is het ook. Maar het is een plaatselijk dingetje dat je gedaan moet hebben. Het gaat niet super snel, maar het was wel ideaal om weer ‘noncha’ na de ‘poncha’ te worden. Als ik goed heb opgelet bij de gids heeft een of andere rijke boer het verzonnen om zijn goederen sneller in het dal te krijgen.

Voor wie zijn slee liever thuis laat kan je ook een Jeep Tour boeken bij Discovery Island die je gidsbeurt doorheen het hele eiland geeft.

In de middag slenteren we in het opperbeste vissersdorpje Câmara de Lobos. We zijn naar hier gelokt door de lokale legende dat de Britse oorlogsheld Winston Churchill hier graag zijn sigaren rookte. Zo graag, dat hij de kleine baai op een schilderij vereeuwigde. Zijn schilderij is slechte reclame voor de vissersbaai, dat kan ik je vertellen. Jammer dat ik mijn olieverfspulletjes thuis had laten liggen.

Natuurlijk had ik wel mijn top notch camera mee naar Madeira. Want de viewpoints zijn hier om de sluitertijd te respecteren, verdorie. Neem nu het drakenstaartje aan rotsen dat hier luistert naar de illustere naam ‘Vereda da Ponta de São Lourenço’. Oprecht een van de mooiste spots om een heerlijke sunrise te fotograferen. Had mij dit op mijn zestiende verteld en ik had je stapelgek verklaard, maar ik doe niets liever dan voor dag en dauw eropuit trekken om de zonsopgang in mijn lens te trekken. Vitamine D komt bij mij in .JPG.

En het mooiste van allemaal heb ik nog niet verteld. Terwijl het hier in de zomer net zo aanschuiven is als de binnenstad van Antwerpen op een zaterdagmiddag, blijft de drukte van Madeira in de winter binnen de perken. Op sommige startplaatsen van wandelingen kom je wel eens een toeloop van medereizigers tegen, maar geen zombiehordes zoals in de zomer. Kerstmis 2026 en Oudjaar 2027 weten al waar ik te vinden ben: Madeira.