Ook in Disneyland Parijs blijkt de opvallendste attractie de medemens. Ze komen in allerlei kleuren, formaten en schaamteschakeringen. Soms Ook Heimwee stuurde semi-professioneel thuisblijver Sam op pad. Hij kwam terug van Disneyland Parijs met vermoeide oogkassen en haarscherpe observaties. Sam spot immers graag.
1. Volwassen vrouwen dragen een diadeem met Mickey Mouse-oren.
Er zijn opvallend veel volwassen vrouwen, op het eerste zicht niet verstandelijk beperkt, wel met een diadeem met Mickey-Mouse oren op. Een overgrote meerderheid zag er niet significant gelukkiger uit door dit infantiele hoofddeksel.
Waarom zetten ze het dan op?
Bescherming tegen de weerselementen biedt het alleszins niet. Noch regen, noch zon deinzen terug van overmaatse muizenoren. Afweergeschut voor fauna misschien? In IJsland leerde ik hardleers dat broedende vogels hun territorium beschermen door het hoogste punt van hun potentiële belager aan te vallen.
Kortom: Wil je geen bloedende schedel, dan zet je best iets hoger op je hersenpan. Een diadeem met Mickey Mouse-oren bijvoorbeeld. Instant nevenonderzoek wees echter uit dat de lokale fauna, met name dikke duiven, minder mensenschuw zijn dan pakweg de alternatieve tiener met gekleurd haar die het park rijk zijn. De duiven zijn geconditioneerd, zodat ze helemaal bij het park passen, op consumptie. Hun focus ligt bij gefrituurde of gesuikerde eetwaren. Een kruimel van mijn donker waldkorn-brood werd pijnlijk genegeerd.
Een volgende verklaring voor de grote concentratie volwassen vrouwen met diadeem met Mickey Mouse-oren, bedacht ik, lag in het agendarische toeval: het was internationale vrouwendag. De diadeem blijkt een symbool van verbondenheid, van verzet tegen de heersende mannencultus, een feministische Katniss Everdeen is opgestaan! Wacht… hadden ze dan niet beter oren van Minnie Mouse op hun diadeem geborduurd om vervolgens verveeld achter hun kroost te sloffen?
Volwassen vrouwen die een diadeem met Mickey Mouse-oren dragen, schijnen enkel te lachen wanneer er fotografisch bewijs van wordt gemaakt. Wie houden ze nu eigenlijk voor de gek? Spot aan en lachen maar.
2. Schaamteloze schermtijd in het mooiste entertainmentpark van Europa
Het brengt ons trouwens naadloos bij onze tweede observatie: schermtijd. Nooit wil ik iemand nog horen zeggen dat kinderen een scherm verdienen omdat ze zich vervelen.
Ik zag een kind om 10u ‘s ochtend een ijsje eten én ondertussen naar een iPad te staren. Ik herinner er jullie graag aan, liefste lezers, dat ik me nog steeds in Disneyland Paris bevind. Een plek waar entertainen als métier heel erg serieus wordt genomen. Een plek waar per vierkante meter duizenden euro’s zijn geïnvesteerd om netvliezen tot ontsteking toe te prikkelen. Een plek waar een iPad overbodig zou moeten zijn.
Lieve ouders, stop met dit artikel te lezen op uw gsm, geef uw kind een knuffel en gun het hele gezin wat beschermtijd. Want het pure kwaad ligt niet in Walt of andere Disney’s verscholen, maar wel in ons, volwassenen.
Want ook wij staan daar – al dan niet met diadeem met Mickey Mouse-oren– doelloos te scrollen in de wachtrij. Of werkmails te checken. Dieptepunt in deze kwestie was een jonger koppel dat dusdanig zat te scrollen, dat geen van beiden doorhad dat het Dumbo-ritje tot zijn eind was gekomen en dat ze het karretje moesten verlaten. L’enfer, c’est les autres, Sartre zou het maar wat graag bevestigen.
Verbazing wordt ergernis bij het observeren van de Homo Selfilitis. Tijdens de wachttijd van 45 minuten – ik had beter de app gecheckt voor betere wachttijden – bij de Orbitron turfde ik dat 20% van de volwassenen in de attractie zichzelf de hele tijd filmt. Er was zelfs een vrouw die enkel zichzelf filmde en haar dochter – die nochtans in hetzelfde karretje zat – niet. Goed, ik rond dit thema af, want het is niet meer grappig.
3. Het uiterlijk van bepaalde bevolkingsgroepen, zonder te willen bodyshamen.
Bodyshaming is nooit oké geweest, maar nu er een hashtag over bestaat én je erdoor gecancelled kan worden, is het écht niet meer oké. Oke? Gelieve daarom mijn ongezouten mening met een korreltje zout te nemen. Ik kon het echter niet laten op te merken dat overzeese vrouwen er andere schmink-standaarden op nahouden dan onze de vrouwmensen van het Europese vasteland. Ik begin de Brexit meer en meer te snappen. Van een lip vol fillers kijken wij al lang niet meer op. Gewenning heet dat. Wat de Engelse lads echter zien in een vrouw die qua blinkende elementen met haar façade de concurrentie wil aangaan met heel Fantasy-Island.
In dezelfde categorie viel me ook de volgende groep mensen op. Met hun hoog BMI zijn ze niet te dik, maar gewoon niet lang genoeg. Enfin, wat me opvalt, is dat dikke mensen (of moet ik dikke m/v/x zeggen? Of was het enorme m/v/x?)) heel vaak trainingsbroeken aan hebben. De enige vraag die ik heb is: waar zijn ze dan voor aan het trainen?
Gelukkig ook goed nieuws in deze categorie: er liepen twee pensioengerechtigde vrouwen rond: space-broek aan, absurd klein rugzakje op, zonnebrilletje dabei en volgens mij zo stoned als een garnaal. Laat het duidelijk zijn: deze vrouwen hebben daar recht op. Eerst werken, dan spelen.
Het gaat niet goed met een deel van de mensheid en dat is prachtig om te aanschouwen op de fabuleuze pleinen van Disneyland Parijs. Spot uit.