Terhills Resort by Center Parcs: Kindvriendelijk & luxueus, kan dat samen?

Thuisblijver Sam blinkt de loftrompet op, want Limburg, dat is thuiskomen. Limburg is gastvrijheid en vriendelijkheid. Terhills Resort by Center Parcs, dat is nostalgie in een nieuw jasje. Wat een weekend was het. Wat een weelde. De eerste barbecue van het jaar, een infinity pool en gelukkige kinderen. Een relaas waar de kleine gelukskes aan elkaar worden geregen. 

Het begint al met de rit. Petje op, muziekje op en de Vlaamse route du soleil op. De E314. Ik geef het grif toe: ik heb een zwak voor Limburg. De Limburger is anders gemaakt. Alsof er een chromosoom voor vriendelijkheid bestaat. In Limburg lacht het leven je toe, je hoeft enkel terug te lachen. Ik word teruggekatapulteerd naar mijn vorige carrière waar ik het genoegen had vaak in Limburg te vertoeven. Ik herinner me een vroege ochtend in Sint-Truiden waarbij ik van het station naar het cultureel centrum wandelde. Om 7u ‘s ochtends kruiste ik zo’n tiental Truienaars: elk van hen begroette me met een welgemeende goeiemorgen. Toen ik op mijn vergadering toekwam, vertelde ik vol verbazing over de vriendelijke ontmoetingen tijdens mijn wandeling. “Welkom in Limburg,” was de laconieke reactie.

Lees ook: weekend op kindermaat in vakantiepark Terhills Resort by Center Parcs

Sympathieke check-in

Terug naar het heden. Ondanks de vele technologische snufjes die Terhills Resort rijk is, blijft de check-in 100% menselijk. In andere provincies spreken we van bewakingsfirma’s, veiligheidsagenten, bodyguards. In Limburg zijn het sympathieke peren die hun tijd nemen om alles uit te leggen. Kaartje meegeven, digitale armbandjes om in te checken en het advies om van het mooie weer te genieten. Sfeerbeheer in een kostuumpje. 100% Limburgs.

Vakantiepark in magnifieke setting

Gastvrijheid is niet de enige kwaliteit die in de Limburger huist. De Limburger weet als geen ander om het (bijwijlen pijnlijk) verleden om te toveren in een indrukwekkende toekomst. Met fierheid wordt de harde mijnindustrie omgesmolten in een zachte toekomst. Naast de kolossale sites van B-mine en C-mine heb je dus ook de Terhills site. De Limburger maakt van de stront van gisteren de meststof voor morgen. Het is een respectvolle cyclus van het leven. Absurd hoe zo’n prachtig domein is gebouwd op -bij wijze van spreke- het afval van de mijnen. 

Samenzijn met je gezinnetje

Opvallend hoe alles verandert en toch ook niet. Terwijl we de parking oprijden (hoeveel laadpalen voor elektrische wagens zijn hier wel niet?!) meander ik in mijn hoofd terug naar de jaren negentig. Ik was zo’n tien jaar, had een rattenstaartje en was met het gezin een weekendje naar Center Parcs. De warme herinneringen die ik eraan overhoud, gelden nu nog steeds als krijtlijnen voor een weekendje Center Parcs: een afgewerkt verblijf in het groen, met op wandelafstand een zwemparadijs en veel andere activiteiten in de buurt. Het is de plek waar je als gezin weer dat harmonieus geheel wordt waar ieder onderdeel tot zijn recht komt. Dat samenzijn, is volgens mij de kernwaarde van Center Parcs. Waar we ons nu vergapen aan de E-boat waarmee we overal kunnen aanmeren, vergaapte ons moemoe zich destijds aan de microgolf, zeg maar E-oven. Dat was voor haar het summum. “Wat gaan ze nu nog uitvinden?” vroeg ze zich oprecht af, licht panikerend, omdat ze niet wist wat aan te vangen met die extra vrije tijd.

Onthaasten in het vakantiepark

Ik zei het al: alles verandert, maar toch ook weer niet. De barbecue: nog zo’n symbool van onthaasten. Altijd al geweest. Dat we anno 2024 spreken van een keramische kamado BBQ is louter een bevestiging dat Center Parcs in se niet is veranderd. Er is gewoon hedendaags sausje over gegoten. We rijden naar onze chalet/bungalow/cottage (ik weet niet goed welk woord het beste bij welk tijdperk past.)Ik zie een elektrische wagen wegrijden, papa grijnzend achter het stuur, zoonlief rennend voor zijn leven erachteraan. Een klein familiaal gelukske. Ik denk nostalgisch terug toen ik hetzelfde deed, maar dan in de dieseldampen. 

Niet veel later wordt de voetbal uit de kofferbak gegraaid. Op het grasveldje aan de cottage ontstaat er een eindeloos potje voetbal. Ondertussen moet ik zelf nadenken of ik deze zin in het heden of het verleden meen. De goede toehoorder weet inmiddels dat ik op beide doel. Nu speel ik als papa mee voetbal, 30 jaar geleden was ik het kind met het rattenstaartje. Papa is even moe, papa gaat een pintje drinken. Het komt allemaal terug. 

Vage herinneren aan vroeger

Center Parcs is die zeldzame vriend die meegroeit in alle levensfases. Die vriend die de tijdgeest steeds weet te vatten. Wars van alle gadgets blijft de kern behouden. Het samenzijn. Zo denken de tijdelijke bewoners van de cottage op de hoek er ook over: Franstalige studenten, bakje jupiler en vermoedelijk meer chips dan fruit. Ze hebben de tijd van hun leven. Althans, dat denk ik retrospectief. Ook nu weer flitsen de vage herinneringen voorbij. Toen we als student op eigen houtje naar Center Parcs gingen. Dikke Toni was nog gewoon Toni, vestimentair was een marcelleke verplicht en van een planning was er geen sprake. Het samenzijn primeerde. Van de subtop in de aula, naar de top in het subtropisch zwembad.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het besef. Center Parcs heeft een soort internationale en intergenerationele kruistabel. Verticaal staan alle buurlanden, horizontaal alle mogelijke levensfasen en bijhorende groepssamenstellingen. De Franstalige twintiger kunnen we al afvinken, net als de jonge Vlaamse gezinnen met kleuters. Ik luister even naar onze buren: Check. 3 generaties Nederlanders: oma, opa, kinders en kleinkinders.

Subtropisch of gewoon tropisch?

Als zelfverklaard onderzoeksjournalist, maak ik de borst nat. Sjonge, wat een ontdekking! Als papa doe ik hetzelfde, want ik bevind me na kort aandringen in de douche van het zwembad. Ik onthoud dat ik de Franstalige studenten moet waarschuwen dat ze bewust moeten genieten dat de planning ontbreekt. Zoonlief sleurt me mee naar het waterparadijs. Dochterlief vraagt of er enkel subtropische of ook gewoon tropische zwembaden bestaan. Ik knik naar beiden, terwijl mijn oog valt op een nieuwe rij in de kruistabel: Een gepensioneerd koppel met hùn ouders. Ik zou er -louter om verhaaltechnische redenen- Duitsers of Engelsen van willen maken, maar dat kan ik niet bevestigen. De 80-jarigen hebben nog meer pret dan onze kleuters. Een groot gelukske. Ze gieren het uit terwijl ze door de stroomversnelling worden gesleurd. Ik weet niet of ze dat ook metaforisch zo ervaren.

“Papa, ben jij nu gewoon weer aan het knikken, maar eigenlijk aan andere dingen aan het denken?” onderbreekt dochterlief. Alles doorprikt ze. Ik knik -oprecht ditmaal- en drijf mee met de tachtigers af in de stroomversnelling. Als ze het zwembad willen verlaten, heeft de tijd hen genadeloos ingehaald.  Ze kwamen van richting infinity pool. De zwaartekracht uit het water eist zijn tol. Het oudje raakt amper uit het bad. Gelukkig bezitten de redders ook hier de factor Limburg. De Limburgse redder leeft mee met het publiek. Niet enkel berispen, maar mee genieten, mee lachen, mee leven. Ik had het al door toen zoonlief voor de tweede keer met zijn hoofd tegen een balustrade liep. Ik kreeg de slappe lach. De redder ook. Zoonlief uiteindelijk ook. Zo vergaat het ook de zwemmende tachtigers. De Limburgse redder zit kniehoog in het water. Hij krijgt het kranige oudje op het droge. Iedereen krijgt de slappe lach. Dit is vakantie. 

Zoonlief heeft het moeilijk. “Waar is de glijbaan?!” foetert hij. Ik zeg dat hij een verwende snotter is. Eigenlijk heeft hij wel een punt, maar dat ga ik hem om opvoedkundige redenen niet altijd toegeven. Wat zou het jongetje met het rattenstaartje daarvan denken?

Neighbouring cottages, de gangmaker van een pauze-weekend

Het terras van onze cottage fungeert als middelpunt van ons samenzijn. Het jongste deel van het gezelschap vertoeft in de struiken van de aangrenzende tuinen, terwijl we overleggen of we de sauna en buitendouche niet moeten gebruiken. Het zou toch zonde zijn… Gelukkig laten we luxe de agenda niet bepalen. Een reisgenoot gebruikt de prachtige term “pauze-weekend“. Een weekend waar niets moet. Geen dieet, geen werkmails, geen sportlessen. En dus ook geen sauna met buitendouche. Een weekend waar alles is, behalve verplichtingen. Een prachtige en nodige beschrijving anno 2024. 

Het pauze-weekend verschaft ons de nodige break van de ratrace. Het pauze-weekend is een universeel recht van de mens. Het pauze-weekend is het besef dat iedere generatie dit doet, maar telkens anders noemt. Het pauze-weekend is een voorbijgaande modegril in het stabiele concept van Center Parcs: samenzijn met vrienden in rustgevend kader.