Die keer dat ik helemaal alleen in de verlaten Outback vastzat.

Dag 5 on the road, een beetje uitgeput en intussen behoorlijk hard stinkend. Ik zou m’n reismaatjes achterlaten in Cairns, het verre oosten van Australië om dan alleen The Savannah Way te trotseren. Meer dan 3 000 kilometer horten en stoten tot in Darwin, van snelwegen geen sprake.

Ik ben een jaar weg, maar wat volgt is nog steeds een van de meest beklijvende momenten die ik meegemaakt heb.

---

Met een 4×4 door de Outback van Cairns naar Darwin via Limmen National Park, Australië

Ik huiver nog steeds een beetje als ik Limmen National Park op foto’s tegenkom. Een klein parkje, ochot 450 km dirt road over rivieren, rotsblokken, los zand en scrub. En wel vier waarschuwingsborden die zeggen dat je voldoende reservewielen, water, benzine en… tijd moet nemen om het einde van dat gedrocht te halen.

Ik besefte net dat ik de afgelopen 6-7 uur geen mens of tegenligger meer tegen gekomen was.

Ik stopte flink aan het bord, checkte Stella nog eens grondig. Elke wagen in Australië krijgt een naam, anders brengt dat ongeluk. Nuja, Stella de Mitshu Challenger bracht me feitelijk ook al wel eens ongeluk.
M’n water- en benzinevoorraden waren nog goed op peil. Ik besloot om 14h aan de route te beginnen. Rustig rijden aan 50 kilometer per uur max, enkel hard remmend voor diepe putten en dips. U leest het verslag van ware corrugations-expert.
Enkele river crossings later en de tijd tikte verder. De zon begon stilletjes onder te gaan. Na 209 km probleemloos off-roaden hoorde ik em plots; een luide knal. Ik kan het nog precies nadoen voor je, moest je houden van diepe bassen en lugubere plofgeluiden.

Een reservewiel steken in Australië, dat kan niet moeilijk zijn.

Mijn eerste klapband Down Under, het moest er van komen. Geen probleem, gewoon effe krik er onder en vervangen, toch? Door het stof tijdens een tocht door het rode stof overal in kruipt is echter onverbiddelijk: mijn koffer zat muur en muurvast.

Op zich niet het grootste probleem zou je denken, ware het niet dat die kofferklep net de enige toegang is tot mijn bed, water, werkset, krik én reservewiel. Ik krijg die toolbox er niet uit zonder de koffer open te maken en de zetels en bed te ruïneren.
Het werd stilaan donker en ik stond daar verdekke vast, omstreeks een uur of 18h. Ik besefte net dat ik de afgelopen 6-7 uur geen mens of tegenligger meer tegen gekomen was.

Kalm blijven, Yannick – wat te doen als je pech hebt tijdens je roadtrip door de Outback

Van verse autosporen was er eigenlijk ook niet echt sprake, na een kort onderzoekje in het zand van op de enige track die je in Limmen kan volgen. Ik bevond me ongeveer bang in het midden van het park, terug rijden op 3 wielen of -godbetert- stappen, was dus geen optie. Kalm blijven Yannick, ge kunt dit, ge zijt hier op voorbereid.

Nog een vol uur heb ik aan mijn koffer liggen pleuren, trekken, sleuren, schudden, duwen. Met touwen, rotsen, takken en alles wat ik vond om een soort hefboom te maken, maar van schotten in de zaak geen sprake. Hitte en 5 dagen non stop kilometers rechtdoor malen begon ook fysiek z’n tol te eisen, ik raakte stilletjesaan uitgeput.

Walkie-Talkie-Down-Under-Hulp zoeken dan maar. GSM checken is nutteloos, zelfs geen SOS Signal te bespeuren. Na de 40 kanalen doorlopen te hebben, besloten dat m’n UHF Walkie Talkie ook geen hulp zou bieden. Het schreeuwen van mijn longen uit m’n lijf werd enkel beantwoord door een verloren gewaande aasgier.

Dan maar een risico nemen en slangenterritorium betreden. Ik wilde op een nabij gelegen bergtop klauteren om Platvoet-en-z’n-Vriendjes gewijs een nieuwe, bewoonde wereld te ontdekken. Maar ook dat bleek geen succes. Enkel meer oneindigheid en grootse, verlaten, natuur. Ik had mijn avontuur!

New Girl, een godsgeschenk

Ik maakte kamp, probeerde eten te maken met de restjes waar ik wel aan kon en besefte dat het enige wat ik kon doen was wachten op hulp. Ik maakte een vuur, hoorde wilde dingo’s in de verte en de muggen begonnen ook en masse mijn ledematen als speeltuin te gebruiken.

Langs de voorzetel klom ik op m’n bed, probeerde rust te zoeken maar dat was echt niet evident. Voor het eerst alleen op reis had ik echt schrik. Alleen in de wereld. In de woestijn. Op duizenden kilometers van een stad, vrienden of familie. Ik begon een rantsoenplan uit te stippelen en zou nog wel enkele dagen kunnen overleven. Nog niet denken aan de hitte overdag, want schaduw was niet direct in de buurt te vinden. Zorgen voor morgen.

Enkel Zooey Deschanel kon wat rust brengen in een afleveringkje New Girl, nog net voor mijn laptop batterij het begaf. Ik was doodop en met een bonkend hartje viel ik uiteindelijk half in slaap.

Buffels en dingo’s aan m’n deur.

Die nacht werd ik gewekt door 3 grote buffels die naast m’n auto stonden te hijgen, en als ze er zin in hebben die ook zo omver zouden kunnen duwen. En ik denk ook dat ik enkele dingo’s een koe heb horen doden. Hartverscheurend geschreeuw, midden in de nacht. Oh yeah natuur, you rock. Mijn Leatherman die ik van m’n beste vrienden gekregen had, hield ik stevig onder m’n kopkussen vast. Schrik mannekes, dat had ik!

---

De redding

Bij zonsopgang stond ik op, nog steeds met dezelfde schrik maar met een verse portie goeie moed. Ik maakte iets wat op een krik leek en begon de binnenkant van m’n wagen uit te laden langs de zijdeuren. Dat duurde ongeveer 3 uur, de brandende zon kreeg ik er gratis bij.
Na veel gesleur en geploeter, getrek en gevloek kon ik aan m’n werkset en reservewiel. Tegen de middag stond het nieuwe wiel er op en had ik alles weer ingeladen. Maar die koffer kreeg ik nog steeds niet open en laten we zeggen dat dat vrij noodzakelijk was in een succesvolle verderzetting van m’n tocht. Ik had nog een dikke 800 km te gaan richting Darwin…

Gray nomads in Limmen National Park

Tegen 12h kwam er eindelijk een eerste auto. Ik sprong als een gek uit m’n wagen en liep naar hen toe, super opgelucht dat ik mensen zag. Alsof ik Miss Deschanel in levende lijve zag, omhelsde ik de kranige Australische grootmoeder.
Ik zei dat ik niet echt alleen meer verder durfde omwille van m’n opgebruikte reservewiel (vertrek altijd met 2 reservewielen!) en die dekselse koffer.
Ze propten een sandwich in m’n mond en probeerde me te kalmeren. Geen probleem, zei Gary. We maken rechtsomkeert en escorteren je naar de uitgang van het park. Die held bleek ook nog eens auto-expert te zijn en sloeg erin mijn koffer open te krijgen.

Back on track – Limmen National Park – Katherine – Darwin

Eind goed al goed, ik kwam er levend (enkel met wat laagjes stof) uit en kon verder rijden naar Darwin waar Marijs op mij stond te wachten. Ondertussen ook al met een beetje schrik want ik liep achter op m’n dagschema: ik kon niemand op de hoogte brengen van waar ik was, na 7 dagen on the road toch wel reden tot lichte paniek bij ons moeder.
Toen ik Katherine passeerde zou ik nooit gedacht hebben dat ik daar bijna 2 maanden zou blijven om te werken en met het binnenrijden van Darwin en Marijs een dikke, stinkende knuffel te geven viel er toch een serieuze last van m’n schouders. Helemaal klaar voor een nieuwe reis. Maar nu bijna twee jaar later, herinner ik me dit nog als ware het gisteren.

---

Meer weten over de Savannah Way?

Tips voor je op roadtrip door de Outback vertrekt:

• Minstens 2 reservewielen meenemen
• 2×40 liter extra benzine is geen overbodige luxe
• Maak een lange trip. En durf dat alleen te doen. Hamai wat een ervaring.
• Water. Liters water. En spaarzaam mee omgaan
• Om de pakweg 500 km kom je wel een roadhouse tegen om bij te vullen
• Rechtdoor rijden is saai na 2000 km, pak goeie muziek mee
• Stap af en toe uit en geniet van de pure stilte
• Bak je eigen brood
• Vliegennetjes voor je autoraampjes, kan je lekker verluchten zonder opgegeten te worden
• Voldoende werkgerief om zelf aan de slag te gaan als het nodig blijkt
• Niet tegen de tijd rijden, het wegdek bepaalt wel voor jou hoe lang zoiets moet duren