De meesten denken dat je alles achterlaat om jezelf tegen te komen, of nog beter: terug te vinden. En dat je toch echt niet goed in je vel moet zitten om die keuze te maken. Sommigen noemen een jaar lang reizen simpelweg ontsnappen of vluchten van je eigen problemen.
Slechts de enkeling begrijpt hoe je je voelt, al weet je dat eigenlijk zelf ook niet helemaal. De enkeling die er zelf ook alleen op uitgetrokken is. Dit gaat over een jaar wereldreizen en je krijgt zeker enkele soloreizen tips.
“You have brains in your head, you have feet in your shoes, you can steer yourself in any direction you choose. You’re on your own now, and you know what you know. And you are the one who’ll decide where to go”
— Dr. Seuss
Ik droomde nooit echt van de wereld zien, wel van kinderen en lifegoal-ouders zijn. En ik was goed op weg; ik had mooie vrienden, een stabiele relatie, een goeie job, een prachtig huis en een snelle auto. Tenminste als het bergaf was. Maar ik had ook een knagend gevoel van droge regelmaat, ter plaatse trappelen, aanmodderen en potentiële dromen.
Ik heb me eigenlijk nooit zo ‘gevonden’ gevoeld als op het moment dat ik op de trein naar Schiphol zat. Qua confrontatiemomentje kon dat tellen. Alles achterlaten en niet weten waar je aan begint. Met het kleinste hartje.
Maar dan gaat het ineens kei hard. Jetsetten in privé clubs in Hong Kong, slapen bij lokale Cambodjanen, van watervallen springen met Balinezen, in de Outback bij Airforce piloten belanden, een nacht verblijven op een onbewoond eiland in Ha Long Bay, chique wijn proeven met de beste gang ooit in Margaret River, halsoverkop op een brommer door Thailand sjeezen met een Finse op je schoot, aan je voetzool genaaid worden in Lombok door een surf accident, met een privé-chesna over het Great Barrier reef zoeven, van een brug springen in Nieuw Zeeland, Frodo achterna gezeten op Mount Doom, dingen eten waarvan je niet weet wat het is, duiken aan het strand van The Beach, met je 4×4 door een rivier vol krokodillen rijden, een fantastische Yi Peng nacht meemaken, een zonsopgang in Angkor Wat, uit een vliegtuig springen boven Byron Bay bij zonsondergang, een kostuum laten maken in Hoi An, binnensluipen in de infinity pool van Marina Bay Sands in Singapore, een kamikaze-kangaroo doodrijden in Darwin en slangen verwijderen uit de vrouwendouches omdat je toevallig werkte als barman aan het zwembad van een camping out back. Maar ook vooral veel tijd genomen en me niet gehaast.
En dan ben je klaar om terug te komen. Ja, ik had daar zin in. Het leven uit een rugzak was mooi geweest, dat Aziatisch eten word je uiteindelijk ook beu en het nieuwe mensen leren kennen wordt ook vermoeiend. Ik betrapte me er in Nieuw-Zeeland zelfs op dat ik niet meer overdonderd was wanneer ik plots op een prachtig verlaten strand aan een waterval stond om een fotootje te maken. Die was ik toch al gewoon.
Mijn broer komt volgende week terug, ook van een jaar weg. Ik hoop dat hij er klaar voor is. Want terugkomen is het moeilijkst. De Traveller’s High maakt snel plaats voor de Traveller’s Blues. Het zwarte gat, de acclimatisering en jezelf weer in een maatschappelijk verantwoord keurslijf hijsen. En het besef dat de tijd gevlogen heeft en er eigenlijk niets echt veranderd is. Buiten jezelf.
‘Jezelf tegenkomen’
En jezelf vinden? Dat is nooit gebeurd. Ik voelde dat ik bij elke nieuwe vriendschap, bij elke stad die ik bezocht en in elke zee die ik zwom nog een stapje meer verloren ben geraakt. Een besef van de grootsheid die de wereld is, hoeveel mensen je nog moet tegenkomen en hoeveel lessen je nog moet leren. Altijd maar een stap verder weg van jezelf vinden in je eigen kleine waarheid, maar… daar wel heel erg dankbaar om en gelukkig mee zijn. Ik weet niet wat er veranderd is, maar ik voel dat ik een blijer mens ben geworden.
Enkele weken geleden zei iemand me dat ik een goeie study-case zou zijn; dat ze nog nooit iemand zo rusteloos heeft ontmoet. Op die momenten ben ik vooral trots op mezelf, dat ik blijf gaan voor mijn eigen geluk. Met vallen en opstaan, pieken en dalen, passie en tranen.
Vele mensen die ik spreek zeggen dat ik chance heb dat ik dat kon doen. Daar ben ik het niet mee eens. Je maakt je eigen keuzes en je maakt je eigen excuses. Ik moest ook veel achter laten en dingen doen waarvan ik dacht dat ik ze niet kon. Maar het begint bij stoppen met twijfelen en gewoon zeggen tegen jezelf dat je het gaat doen. Moeilijk gaat ook. En dat ik geen seconde spijt heb gehad dat ik nu effe geen huis en geen geld meer heb. En dat ik m’n comfort zone verlaten heb, want ‘t is daar waar ‘the magic happens’, geloof me. Dilly ding, dilly dong.
“Blessed are the curious, for they will have adventures”
Update maart 2017
Dit artikel lokt nog steeds vele reacties en vragen uit bij jullie. Blijf dat maar doen, ik heb dat graag. En als je nog twijfelt, hier zijn nog enkele stukjes over soloreizen die je misschien leuk zal vinden.
- Wereldreizen voor mietjes
- Waarom vertrekken op wereldreis niet vluchten is
- Twijfel je nog?
- Over knaagdieren en de frisse lucht
- Waarom ik vrienden heb en toch alleen op reis ga
Op zoek naar leuke reis inspiratie?
- Dit zijn de meest sexy reisblogs uit België en Nederland
- Een vliegreis maken met een peuter, hoe doe je dat?
Ik kwam per toeval op je site! Wat een prachtige fotos en verhalen.
Ik herken zeker het zwarte gaat waar je na het reizen toch steeds weer invalt. Het onbekende, niks moeten, alles ontdekken en nog zoveel meer om naar te verlangen als je terug bent van het reizen.
Ik ga je site vaker bezoeken voor ideeen en wegdromen tot ik weer genoeg heb gespaard voor mijn volgende reis!
Dankjewel Yvonne. Het zwarte gat, het is me wat 🙂
Heb je zelf ook een blog waar ik jouw avonturen kan volgen?
He! Nee geen blog, ik schrijf alles ‘ouderwets’ op papier in boekjes. Ben net begonnen met fotos delen om de herinneringen blijvend te houden.
Waar gaat je volgende reis heen?
Kano trip midden Frankrijk en nog wat plannen in de maak. Maar tips altijd welkom hoor!
Ik denk dat ik meer aan de tips van jou heb dan andersom. Er staat nog teveel op mijn lijstje om af te strepen waar jij al geweest bent 🙂
Ben alweer 2.5 jaar terug van ons jaar reizen en wij hebben er nog iedere week moeite mee!
En heb je truckjes om er mee om te gaan?
Ik heb er vaak al last van na een reisje van een week. Aan een wereldreis heb ik momenteel geen behoefte, ik trek genoeg de grenzen over, maar ooit eens even elders gaan wonen… dat wel 🙂
Same here. Volgende keer moeten we maar eens samen een tripje knallen!
Ondertussen 10 jaar geleden dat wij (mijn vrouwtje en ik) een half jaar hebben rondgetrokken in Azië. Nooit geen minuut spijt van gehad. Wij keken er ook enorm naar uit, het ‘thuiskomen’ … Na a die jaren blijkt dat we ons nergens meer thuisvoelen dan in het buitenland. We zijn nu volop op zoek naar ons paradijsje in Europa, waar we binnen een aantal jaren iets kunnen opstarten voor en door reizigers. Wat je schrijft is inderdaad heel herkenbaar! En aan iedereen die ooit 2 seconden heeft nagedacht over een langere periode rond te gaan reizen: gewoon doen! Ik beloof je dat het de moeite wordt!
Houd me absoluut op de hoogte van jullie plannen, zeer curieus en veel succes met dat. Ik speel ook nog met enkele ideetjes in mn hoofd waar ooit werk van gemaakt moet worden.
En inderdaad, het is de moeite 🙂
Dankjewel!
Gij schrijft neer, kunt opschrijven wat zoveel mensen voelen en waarop zij ‘ik heb er geen woorden voor’ antwoorden. Goud. Platina zelfs.
Dankjewel Joylief!
Net je blogpost gelezen, zo herkenbaar!! Beetje hetzelfde verhaal gedaan en inderdaad, zelfde gevoel gehad!
Terug in het land sinds 2 jaar nu, still suffering the travel bug…!
Doemme, ik ben nog maar een half jaar terug en zit al nieuwe plannen te smeden zeg 🙂
De kunst van de geschreven taal lijkt niet meer te behoren tot deze wereld. Verdampt. “Begraven, gekist in een stenen woestijn” zou Louis Neefs zingen. En dat is spijtig. Want ook al klinken deze letters hetzelfde, dragen ze dezelfde waarde en zijn ze stilistisch perfecter dan hun gekriebelde varianten, toch?
Hoewel opgegeven door de meesten, zijn er gelukkig nog enkelingen die hun passies vorm laten aannemen op papier. En slechts enkelingen zullen er ook effectief in slagen om aan die woorden een extra dimensie toe te kennen. En zo’n enkeling ben jij!
Nou, ik zou mezelf niet direct de grootste woordgoochelaar willen noemen, maar ik dank je voor de schone woorden. Waar vinden we jouw kribbels?
Wat luidt de definitie van een “groot woordgoochelaar”? Hebben zij die in staat zijn om af en toe een mooie volzin tussen kilometers van flauwekul te formuleren dan ook niets magisch? Mijn poëtische kribbels zitten veilig opgeborgen in een oud sigarendoosje. Het wereldwijde web is nooit echt mijn ding geweest…
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Hoewel het voor mij zelf wel een droom was om lang op reis te gaan, als kind al, toen ik ontdekkingsreiziger wilde worden van beroep, haha. Overigens maakte het opnieuw een ticket boeken voor 2 maanden weg het er voor ons makkelijker op om terug te komen, misschien nog een idee voor je broer. 😉
Dankjewel.
En als ik later groot ben wil ik het ook blijven doen, met gezin en al. Is dat nu het langst dat je al weg bent geweest met kinderen, 2 maanden?
Boenk erop! Dát en herkenbaar, meer kan ik er niet op zeggen 🙂 (bij mij wordt het geen jaar weg maar 3 maanden weg eind van’t jaar)
Naar waar?! Curieus!
“Je maakt je eigen keuzes en je maakt je eigen excuses. Ik moest ook veel achter laten en dingen doen waarvan ik dacht dat ik ze niet kon. Maar het begint bij stoppen met twijfelen en gewoon zeggen tegen jezelf dat je het gaat doen. Moeilijk gaat ook. En dat ik geen seconde spijt heb gehad dat ik nu effe geen huis en geen geld meer heb. En dat ik m’n comfort zone verlaten heb, want ’t is daar waar ‘the magic happens’, geloof me. Dilly ding, dilly dong.” – aan het einde van de rit is dit hetgeen wat telt .. Keuzes maken!
Ongelooflijk herkenbaar! Na een quasi identieke ervaring. Dat keurslijf van de dagelijkse sleur terug moeten aantrekken kwam bij mij heel hard aan, maar dat gevoel ebt weg naarmate je weer in de maat begint te lopen. Iets uit mijn gekribbel: “De parels van het leven vind je buiten je comfortzone, door een reis als deze reiken we verder dan het laaghangend fruit en maken we van unieke momenten een dagelijkse realiteit.” Het klinkt melig nu ik weer gezellig in mijn comfortzone zit, maar is voor mezelf verantwoording genoeg voor mijn avontuur.
Heb je zelf een blog? Curieus nu!
Merci voor de fijne woorden, en meligheid troef he.
We reisden met twee en de maat waarmee ik reisde hield vooral een blog bij. Bij deze: https://broertjesronddewereld.wordpress.com
Veel lees plezier 😀
Prachtig geschreven en helemaal waar! Ik ben ondertussen ook al eventjes terug en die wanderlust blijft erin zitten. Maar de ongelofelijke mensen die je ontmoet, de fantastische ervaringen en onvergetelijke momenten maken het allemaal wel draaglijk (op termijn)..
Ooooh, all the places you go!
Daar heb je een paar rake zinnen, Yannick! Hoeveel keer dat ik sinds september heb gehoord “waw dat wil ik ook!” en exact hetzelfde dacht als jij: ““Je maakt je eigen keuzes en je maakt je eigen excuses.” met respect voor ieders keuze … Onze knoop is alvast doorgehakt: september trekken we de wijde wereld in, op zoek naar onszelf. Of is het om onszelf wat te verliezen? Dat kan ook ;-). Alvast bedankt voor dit mooie artikel met wijze woorden! De angst nemen we er met plezier bij, de mooie indrukken zeker ook.
Dankjewel hoor. Naar waar trekt het avontuur? Benieuwd naar verhalen!
We starten in Mexico en daarna zien we wel wat op ons pad komt. De bedoeling is wel dat we naar elk continent reizen. In de zomer komt onze blog en Facebookpagina online, dan kan iedereen die wil volgen!
Zijn er al fotos? 🙂
Ik kan erin komen dat terugkomen na zo’n avontuur niet vanzelfsprekend i, maar ik heb de indruk dat jij je het meest onwennig voelt omdat je nog geen eigen vaste stek hebt. Dat over en weer gaan van jut naar jaar draagt er zeker toe bij om je niet echt ergens thuis te voelen. Veel succes gewenst voor de zoektocht naar een vaste stek!
En merci voor de steun in de zoektocht 🙂 Tot morgen!
Sterk artikel lieve Yannick! Je komt er zeker wel, dat heb ik gezien, grootse dingen staan er jou nog te wachten <3 En stiekem hoop ik hetzelfde voor mezelf, terwijl ik nog even verder verloren blijf lopen.
Oh Marnie, vergeet gewoon waar je bent. Dan kan je niet verloren lopen. Go Ben, alweer.
Hey ik heb een tijd voor een internationale organisatie gewerkt en enkele mensen begeleid bij terugkomst. Voor iedereen anders, maar idd niet gemakkelijk.
Respect dat je deze stap gezegt hebt, ik heb het vanop afstand via foto’s wat gevolgd. Veel sterkte in het acclimatiseren back home!
Het weer wordt alvast een beetje beter, dat helpt. Hou je goed!
“En jezelf vinden? Dat is nooit gebeurd. Ik voelde dat ik bij elke nieuwe vriendschap, bij elke stad die ik bezocht en in elke zee die ik zwom nog een stapje meer verloren ben geraakt. …”
Altijd zalig om de perfecte bewoordingen te kunnen lezen. Ik dank u zeer! Dat gevoel zal niet gauw weg gaan, denk ik. Op naar meer kwijtraken?
Zo iets, I guess. Danke!
Bij mij is komen het moeilijkste
Sterk.
Blijf waar je bent #kerktoren
Hier ook een enkeling die exact weet hoe je je voelt,en heel dankbaar is voor de herkenbaarheid !
Waar ben je nu ergens op dreef? Avonturen te delen?
Pas terug gekomen na 2 jaar, en voel me volledig verloren hier. Doet goed om te weten dat er toch nog mensen zijn die het wel begrijpen.
Hang in there!
Respect heb ik voor u dat je het gedurfd hebt en jaloezie omdat ik het niet meer durf/kan. Wie weet.. Ooit… Als mijn dochter groter is.. Succes !!
Ik zag vele ouders met kinderen het zelfde doen. “Ze leren veel meer in de school van het leven door te reizen” was hun antwoord.
Ik ben net een weekje terug na 7 maand reizen in dezelfde prachtige landen als jij… op naar meer van dat!
Oh, the places you’ll go! 😉
Fotos! Fotos!
Leuk artikel. Herken me er ook in.
Thanks. Nog zo veel te leren; zoals in het engels schrijven. #teachmewhatever
Gewoon die ene zin al… “terugkomen is het moeilijkste”
Al vaak ervaren… en het wil maar niet wennen ook…
Dat gewoon beseffen en daar blij om zijn, nee?
Zeer zeker… het laat me zelfs steeds opnieuw weer vertrekken en terugkomen. Waar dat terugkomen ook mag zijn…
Heel Leuk!
Ik heb nooit gedacht dat je ‘chance’ hebt gehad, maar wel dat je ongelofelijk veel lef hebt gehad om dit te doen! Ik droom ervan, maar angst om alles achter te laten, (nog steeds) geen (droom)job te hebben als ik terugkom en een voorlopig gebrek aan genoeg centjes houden me tegen.. Maar ik blijf ervan dromen en weet zeker dat ik het voor mijn 30ste realiseer.. Al is het ‘maar’ 6 maanden, ik zou intens gelukkig zijn om es uit de hele ratrace te kunnen stappen en avonturen op te zoeken.. Dus Yannick: chapeau! Ik hoop dat je ondertussen of snel je draai hier terugvindt..
Ik ben zo veel mensen nog veel jonger als ons met nog veel minder centen en lef tegengekomen, die komen ook allemaal op hun pootjes terecht. Werk vinden als je geld nodig hebt, is ook niet moeilijk.
Dus ik hoop dat je niet blijft wachten op eigen excuses om het niet te doen. En die angst, neem die er maar gewoon bij. Dat is normaal, iedereen heeft dat op de rollercoaster in het karretje bij het naar boven trekketrekketreeeeeek. Maar dan….
Je wordt wijs mijn jongen …
Appels en bomen!