Van je zetel naar de horizon

De zon schijnt fel terwijl de paasvakantie maar niet op gang lijkt te komen. De denkbeeldige wedstrijd die zich afspeelt op de vierkante meters van je zetel naar de keukentafel valt stilletjes in een beslissende plooi. Team Jezelf ziet Team Tegenzin uitlopen, in een cupmatch waar geen einde aan lijkt te komen. De opgave lonkt, het is wachten op de allesbeslissende golden goal. Die van wanneer mogen we terug naar buiten en of ik terug met mijn vrienden op café mag? Van wanneer gaan we weer de landsgrenzen over en samen leuke reizen maken?

Terwijl Bittersweet Symphony voor de vierde keer deze week langs mijn oren walst, volgen mijn gedachtes een voorbij-joggende jongeman. Met zijn strakke rode shirt volg ik hem vanuit mijn zetel naar zijn eigen doel, een willekeurig punt aan de horizon van de Wijgmaalse vaart. De geur van verse limoen in spuitwater lokt me naar de keuken en doet me aan Thailand denken. Ik denk aan een ontbijtje Khao Tom, vervelende zweetdruppels en verse soda&lime. Aan de azuurblauwe hemel, zoals April ze tegenwoordig serveert, zie ik een zeldzame streep witte uitlaat van een eenzaam vliegtuig gevuld met medicijn en mondmaskers. Straks moet, nee mag, ik nog eens naar de supermarkt, een reis naar de vrijheid. Van mijn zetel naar een nieuwe horizon. Mijn streepje wit in die vervelende radius van 1 kilometer.

De reissector heeft op pauze gedrukt. Ik maak me zorgen om de zware klappen die ze krijgt, met ijzer versterkte uppercuts. Een technische knock-out in een wedstrijd waar niemand op voorbereid was. Ik ben gezond, veilig en wel, dus laat dit geen klaagbrief zijn. Ik heb een tuin waar mijn scharrels Roque Santa Cruz, Patagonia, Pixie en Pepper me elke morgen een glimlach geven door hun kleine roze-bruine eiertjes. Maar op de dag dat België haar wurggreep lost en alle poorten ontgrendeld worden naar met rosé gevulde terrasjesavonden, ravotten in het park en lange strandwandelingen op blote voeten, blijft de reisindustrie in de gevarenzone achter. Ik besef ook dat dit echt een vervelende periode is voor zij die ziek zijn, voor wie alleen is en wie echt af ziet.

En wat als ik even droom? Burgemeester Mo zal zijn volk weer toespreken op een drukke Grote Markt en DJ Bobby Ewing zal traditiegewijs de Vismarkt afsluiten in stijl. Het koudste bier zal over de toog van de Central rollen, ik koop eindelijk die opgezette pauw bij Jeroen van Animaux Speciaux en ook Praheed zal je weer op een onbewaakt moment in je zij porren, hopend dat je zijn bloemen aan een prikje koopt voor je veel te leuke lief. Leuven switcht naar fast forward, maar verre reizen naar drukke stranden lijken een gepauzeerde droom uit een vorig leven. Het is wachten op hevig wakker worden in een nieuwe ochtend. Een ochtend waarin Wilmes en Van Ranst de aftrap geven voor een ongezien volksfeest. Onze eigen Woodstock in onze roaring twenties.

Ik weet niet hoe het verder moet. Hoe we straks anders gaan leven of wat de blijvende schade of goed geleerde lessen zijn. Het is ook niet aan mij om te pretenderen dat ik antwoorden heb. Ik wil graag Jurgen Klopp zijn, de schoenmaker aan zijn eigen leest. Wel denk ik aan resultaten van slimme klimaatwetenschappers die ons zullen vertellen hoe hoopgevend deze crisis was voor onze poolkap en amazonewouden. Ik denk aan de hotels met sterren aan de muur die met promo’s zullen tieren om je aandacht en aan de staatskas die Brussels Airlines boven water gaat houden. Ik denk aan de renaissance van toerisme in eigen land, kamperen in de Ardennen of met een kano varen door het wilde Zweden. Ik zie Slow Travel en boetiekhotels aan populariteit winnen, net zoals slapen op een boot of Jokari spelen in de wilde duinen. Staycations, straks ook het Walhalla voor de niet-thuiskakker. 

Maar nu moeten we binnen blijven en harde regels volgen. Zonder morren, maar genieten van de veel te opgeruimde woonkamers. Genieten van tijd maken om dat insectenhotel te knutselen of de zolder te verven. Van de lullige ruzies met je lief en denken aan zij die het minder hebben dan jij, zonder kippen om tegen te praten in de ochtend. Genieten van samen bloed geven en je favoriete horecazaak steunen door er elke zaterdag een afhaalspaghetti te bestellen. Van postkaartjes sturen naar verre vrienden en gezelschapsspelletjes spelen tijdens het videobellen. Van een willekeurig puntje tijdens je ochtendloop. Met je Fitbit op oneindig, toertjes rond de vaart. 

Ik denk aan Walkie Talkie, Mindshake of Sound of C, die hun toeristische diensten gaan helpen creatief te zijn: samen op weg naar een nieuwe manier van reizen. Bewuster, trager en puurder, zoals een voorbijhollende jogger achter je raam, in een strak rode shirt met een verloren streep wit boven zijn hoofd. Zoals op die reis van je zetel naar de horizon.

Heb je zin om meer te lezen?

• Toerisme heeft de pauzeknop ingedrukt – Toni De Coninck
• Mentale gezondheid: survivaltips van de specialisten
• Adrenaline in lockdown
• Volledige focus op heropleving Belgisch toerisme
• Vakantiefoto’s, wat doe je ermee?
• Droom nu: de mooiste reisboeken
• De podcast van Reistebrij met Soms Ook Heimwee
• Gegijzeld door corona
• Full Interview | Bill Gates on The Daily Social Distancing Show with Trevor Noah
• 15 kortbijtrips die de moeite zijn (van zodra het opnieuw mag)