Iemand staat op een schilderachtig uitkijkplatform dat uitkijkt over de dramatische fjorden, omringd door hoge, groene bergen en water onder een gedeeltelijk bewolkte hemel - een perfect tafereel voor Noorwegen Nomads die de middernachtzon najagen.

Norway Nomads & de zomer die bleef hangen tussen de fjorden en middernachtzon

De lucht boven Noorwegen ruikt naar fris water en zoete motregen. Halverwege september, normaal het seizoen van plensbuien en wolken, maar wij krijgen de nazomerzon. Een zon die zich traag beweegt over bergwanden, alsof ze niet weet waar eerst te schijnen. Meevallertje. Iann zit naast me in de auto. Op de achterbank zitten Taylor Swift en Toto. De perfecte soundtrack voor een roadtrip waar niets moet, behalve het heerlijke rijden.

We zijn onderweg met Norway Nomads, een reisconcept van Travelbase. Voor mensen die houden van vrijheid, maar geen zin hebben in eindeloze planning. Je krijgt een uitgestippelde route, een daktent op je auto, een roadbook met suggesties en genoeg ruimte om af te wijken wanneer je buikgevoel dat vraagt. Alles is geregeld: de campings, de stops, de highlights, de vluchten, het eten en, voor wie wil, ook nog een hoop keuzeactiviteiten. De rest is avontuur. De rest is voor jezelf. De rest is genieten.

Vier rustieke houten hutten liggen op een groene heuvel, omringd door weelderige vegetatie. Achter hen klatert een smalle waterval langs de berghelling naar beneden, wat de wilde geest van de Noorwegen Nomaden en de serene schoonheid van de fjorden onder een bewolkte hemel oproept.

Bergen tot Hardanger: hier begint de rust

De reis start in Bergen, de stad van kleurige houten huizen en zeelucht. Een plek die tegelijk bruisend en bedaard is, waar vissers en barista’s elkaar kruisen tussen fjorden en kades. Zodra je de stad uitrijdt, maakt de drukte plaats voor rust. De route slingert richting Hardanger, langs water dat glinstert als kwikzilver en boomgaarden die bijna tegen de bergen op lijken te klimmen.

De Hardangerfjord is een openbaring. Tientallen watervallen gutsen uit de rotsen, sommige zo dichtbij dat je die Mammut-regenfrak beter aantrekt voor de spray je huid week maakt. We zetten onze daktent op bij het water, het vuur knettert, Iann maakt foto’s van de laatste strepen zon terwijl ik roer in een steelpannetje pasta. Geen campinggeluid, geen straatlamp, enkel het zachte gesis van het vuur en het ruisen van de fjord. Wildkamperen kan in Noorwegen, maar wie het comfort van gemak verkiest, staat gewoon op een knusse camping.

Hardanger naar Øye: over de bergkam van de goden

De volgende dag brengt ons naar de Hardangervidda, het grootste bergplateau van Europa. De weg voelt alsof ze rechtstreeks uit de wolken is gehouwen. Hier begrijp ik waarom Noorwegen niet op foto’s past. De horizon schuift er eindeloos door, en zelfs stilte klinkt hier voller.

We passeren de smalle Nærøyfjord, een van de mooiste fjorden ter wereld, en rijden verder naar Øye, een dorp dat lijkt te slapen in zijn eigen schaduw. ’s Avonds kamperen we aan een meer, onze stoelen bijna in het water. Er valt niets te doen, dus doen we precies dat.

Øye naar Vågå: dorpen van hout en eeuwigheid

De route naar Vågå loopt via de Valdresflye-weg, een kronkelende bergpas met zicht op dalen die lijken op mistige schilderijen van Breughel. We stoppen bij de Høre Stave Church, een houten kerk uit de middeleeuwen die ruikt naar hars en metaal. Binnen is het donker en koel, buiten brandt het licht alweer over de vallei. De zonnegod waakt ook vandaag over de trip.

We wandelen door bossen vol berken en mossen. We rijden door valleien en fjorden. Op een open plek zien we iets majestaals opduiken. Een eland. Of is het een rendier? Een moose? We discussiëren even over het verschil, zonder conclusie. Sommige raadsels hoef je niet op te lossen.

Vågå naar Åndalsnes: uitzicht dat in je lijf kruipt

De rit naar Åndalsnes is een symfonie van bochten, meren en bergflanken. De Rampestreken, een metalen platform boven de vallei, biedt een uitzicht dat letterlijk duizelingwekkend is. Iann zet zijn statief op, ik ben het mijne vergeten. Ik kijk naar beneden tot mijn knieën protesteren. De hike naar boven is pittig, maar wel van het soort pit waar je geen genoeg van krijgt. Een absoluut hoogtepunt.

’s Avonds eten we pizza in een vergeten dorp, met één oven en een bewoner die glimlacht alsof hij weet dat dit het centrum van de wereld is. De tomatensaus smaakt naar vergane glorie met een vleugje Noorse schoonheid.

Åndalsnes naar Geiranger: waar de wereld ophoudt en opnieuw begint

De weg naar de Geirangerfjord is een van de hoogtepunten van de reis. We rijden langs haarspeldbochten en steile hellingen tot we uitkijken over de Seven Sisters-watervallen. We balanceren op een uitstekende rots voor de perfecte foto. Mijn handen worden klam als ik eraan terugdenk.

We wandelen tot het uitzichtpunt op de Dalsnibba, 1.500 meter boven de fjord. De wind trekt aan onze jassen, maar het uitzicht houdt ons stil. De fjord glanst onder de zon als een geslepen steen. Het voelt alsof de wereld zich even oprolt en alles samenkomt. Louterend.

Geiranger naar Vassenden: waar de bergen ademhalen

We laten de fjord achter ons en rijden via route 60 richting Vassenden. De bochten worden langer, de lucht dunner, het landschap minder menselijk. De zon doet wat ze wil, schijnt door wolken die nergens naartoe lijken te drijven. We passeren dorpen met namen die klinken als geheimtaal: Stryn, Loen, Skei. Elk huis lijkt hier iets te weten wat wij nog moeten ontdekken.

Onderweg stoppen we bij Buldrefossen, een waterval die als een eindeloos gordijn over de rotswand glijdt. Het geluid vult de vallei, de nevel plakt aan onze kleren. Iann maakt foto’s terwijl ik probeer stil te staan zonder weg te glijden in de modder. We lachen, maar ook niet te luid. Het voelt oneerbiedig om lawaai te maken in een landschap dat zo stil is.

Later die nacht scrollen we door de app die het noorderlicht voorspelt. “Hoge activiteit”, zegt het scherm. We kijken omhoog. Alleen wolken. Dikke, trage wolken die niet van plan zijn te vertrekken. We drinken thee uit een gedeelde thermos en wachten nog even, gewoon omdat het stil is. Soms is niets zien ook iets meemaken.

Vassenden naar Bergen: het land sluit zich

De ochtend hangt vol mist. We rijden door dalen waar waterdruppels als kralen aan kabels hangen. Route 57 kronkelt door een landschap dat zichzelf voortdurend verandert. Bergen verdwijnen, meren duiken plots op, tunnels voelen als tijdsprongen.

We stoppen bij een oude stave church. De poort is dicht maar het hek niet. Binnen ruikt het naar oud hout en vikingen. Er zit een stilte die niet van nu is. Ik hoor mijn adem, Ianns sluiterkliks, verder niets.

De laatste kilometers naar Bergen rijden we traag. Niemand zegt veel. De stad verschijnt als een herinnering die terugkeert. De huizen kleuren weer in, het geluid van scheepshoorns vult de lucht. Aan de haven stoppen we de motor. De zon zakt traag weg achter de daken, precies zoals ze dat zeven dagen geleden deed.

We leveren de auto in, maar iets in ons blijft onderweg. Het ritme van de bergen, de geur van vuur, het klotsen van water tegen steen reizen voor altijd mee.

Een persoon met een jas en pet staat op een met gras begroeide heuvel, uitkijkend over een mistig fjord omringd door bergen onder een gedeeltelijk bewolkte hemel tijdens zonsopgang of zonsondergang-een sereen moment voor de Noorwegen Nomaden onder de middernachtzon.

Waarom Norway Nomads werkt

Norway Nomads is vrijheid met een handleiding. Het avontuur ligt klaar, maar het voelt nooit vooraf bedacht. Alles is geregeld, van de vluchten tot de daktent, zodat je zelf enkel nog hoeft te kijken. Noorwegen vraagt niets van je, behalve aandacht.

Wie met Travelbase reist, krijgt het beste van twee werelden: het gemak van een georganiseerde trip en het gevoel dat jij de eerste bent die dit landschap ooit ziet. En geloof me, halverwege september, met zon op je gezicht en fjorden in je achteruitkijkspiegel, lijkt dat plots een heel redelijke gedachte.

Norway Nomads is niet gewoon een reis. Het is een herinnering die blijft rijden, lang nadat de motor stilvalt.