Briljant Brugge

De kinderen zijn een weekend weg en wij hopelijk ook. Zij wil uitwaaien aan zee. Ik wil kunst en cultuur. Zij wil fietsen en wandelen. Ik wil goed gaan eten. Op wonderlijke wijze slagen we -ondanks alle verschillen- mekaar te vinden. Waarom kiezen als je beide kan hebben? De naam zegt het zelf al Zee-brugge. 

Het zeetje (waaien, fietsen, wandelen) en Brugge (kunst, cultuur en culinair). Na wat opzoekwerk lijkt de Beau-Séjour-route een goede start. We nemen ons voor Beau-Séjour te kijken, maar zo ver komen we niet. Wij bleven hangen bij seizoen 1, met de onnavolgbare Lynn van Royen. Zij schreef een boekje over #kleingelukske. Het begint te dagen: een weekend Zeebrugge is een aaneenrijging van kleine gelukskes.

Klein gelukske #één: Een wandelbeen

Tijdens de grootsche Corona-pandemie kon je -bij gebrek aan andere activiteiten- spreken van een waar Wandelwalhalla. Wandelen werd het nieuwe yoga. Ik hoorde vrouwen  giechelend spreken van hun wekelijkse wijndeling. (tip: zeg dit woord luidop en vervloek me dan). Wetenschappelijke magazines, feelgood-bladen en zelfverklaarde experts waren het er allemaal over eens: wandelen is goed voor lijf, geest en Instagram.

De Polders zijn, met hun rijke geschiedenis, minder vatbaar voor de tijdelijke modeverschijnselen. Het tij van de consumptiemaatschappij mag beuken wat ze wil; de Polders blijven de Polders. En net die Polders zijn een verademing om in te wandelen. Een seriële schoonheid ook. Geen zinnig mens die eraan denkt om een smartwatch met ingebouwde stappenteller te consulteren in de Polders: tienduizend stappen zijn het absolute minimum in deze uitzinnige uitgestrektheid.

Als vooraanstaande reisblog lijkt het advies “Wandel in de Polders” best vaag. Daarom enkele tips.

Wandelen in de Polders aan zee. Waar te beginnen?

De hele Beau-séjour-route fiets je best, want je rijdt door zowel Zeebrugge, Lissewege als Brugge. Wij stippelden onze eigen wandelroute uit in Zeebrugge. Als er één ding is dat de Beau-Séjour-route ons leert, is dat je anders leert kijken naar de dingen. Je beseft dat elke plek een kruispunt van ontmoetingen is, een potentieel verhaal, een teleurstelling, een grote liefde. Op de charmante dijk van Zeebrugge kijk je niet enkel naar de zee, “De man die de boot zag, in de lucht,” of naar andere toeristen. Je speurt naar een raampje dat je in een brochure zag, of op tv. Je ziet 4 andere ramen, vensters op een verhaal. Dat ene raampje op de dijk bevindt zich trouwens niet in een appartementsgebouw, maar in een stijlvolle villa op de zeedijk. Dat zie je niet zo vaak aan onze Belgische kust. Kijken doe je altijd, maar zien kan je leren. De Beau-Séjour-route is een mooie handleiding.

In Lissewege is de tijd blijven stilstaan, maar daarom hoef jij dat niet te doen. Aan het VVV-kantoor vertrekt de lusvormige “Ter Doest”-wandeling, die naar -hoe kan het ook anders- Abdij ter Doest gaat. Met slechts 6,3 km geraak je niet aan die tienduizend stappen, maar je kan natuurlijk ook bewust of onbewust blijven stappen langs het kanaal, zoals wij deden.  

In Brugge zelf zijn de wandelopties legio, maar wij kozen -onder mijn dwingende impuls- voor de Triënnale van Brugge. En dat is op zich ook al een klein gelukske.

Klein gelukske #twee: Cultuur, hé!

“Hoe vaak ben jij al in Brugge geweest?” We vragen het mekaar en we lachen omdat we het beiden niet meer weten. Iedere Belg is al in Brugge geweest, maar hoe vaak, dat houdt geen stappenteller bij. De Triënnale is zoals de parabel van het mosterdzaadje, het neemt de oninneembare stad in. In een klein spleetje blijft het mosterdzaadje groeien tot het de muren breekt. Zo is het ook met kunst en zeker met de Triënnale van 2021. 

De Triënnale is zoals de parabel van het mosterdzaadje, het neemt de oninneembare stad in. In een klein spleetje blijft het mosterdzaadje groeien tot het de muren breekt.

We denken aan Nonkel Albert, kloeke tachtiger die nog steeds het gedicht “De Storm en Eik” van Frans De Vos citeert. Waarom? Het werd tijdens de Tweede Wereldoorlog uit de handboeken gescheurd door de Duitsers, omdat ze vreesden dat het gedicht de Vlamingen moed zou geven om te rebelleren. Ja, de stormtroepen waren bang van een gedicht. Dat is de kracht van cultuur en na 2 jaar dit terug kunnen ervaren door architecturale hoogstandjes en kunstzinnige ingrepen. Voedsel voor de geest. De dankbaarheid is groot. 

Ook groot is de is fluo-oranje stelling die Hector Zamora rond een al even grootse Oostenrijkse den plaatste in de tuin van het gezelleklooster. Wat even hard bleef hangen: De Collonade van Gijs Van Vaerenbergh en Black Lightning van Gregor Schneider. Dwaal rond in de stad, haal een lunch af bij Sint-Anna en krijg er een gratis glimlach bij, picknick in het park, pas je pas aan. Langzaam. Ook al is dit hele schrijven een sublimaal pleidooi voor een rustig en gematigd leven en wil ik niemand afjagen, toch wil ik een schuchtere poging ondernemen jullie allemaal deze maand nog naar Brugge te dwingen. Goed voor lijf, geest en Instagram.

Klein gelukske #drie: De nostalgie

We verblijven in Lissewege, een dorp van iets meer dan 2000 inwoners (net zoals mijn heimat Ottenburg). De tijd is er blijven stilstaan en noopt ons tot nadenken over nostalgie. Is het een verlangen naar een tijd waarvan men absoluut geen idee heeft? Milan Kundera schreef ooit: “Het Griekse woord voor terugkeer is nostos. Algos betekent lijden. Nostalgie is dus het leed dat wordt veroorzaakt door een niet-geslaagd verlangen om terug te keren.” Ik ben er zeker van dat onze Milan nog niet in Lissewege is geweest. Lissewege is een geslaagd verlangen om terug te keren.

Ik ben er zeker van dat onze Milan nog niet in Lissewege is geweest. Lissewege is een geslaagd verlangen om terug te keren.

De kasseien straatjes, de charmante gevels, de cafés onder de te grote kerktoren. Het werkt. En de inwoners werken ook mee aan dat imago. Bij gebrek aan vele inwoners dragen bepaalde inwoners meerdere petjes. De charmezanger houdt ook een nostalgisch snoepwinkeltje én een museum open. De lokale begrafenisondernemer werkt in het restaurant waar haar man kookt. Dat weten we al na 24u, alsof je achter de schermen van een Broadway Musical mag piepen. 

We slenteren graag door het dorp, er is veel horeca, meer dan in Ottenburg. We verbazen ons over de te grote kerk voor het kleine witte dorp. We zijn op weekend, zonder kinderen, we hebben tijd om de kerk binnen te gaan en achtergrond te lezen. Tempeliers. 13e eeuw. Onderweg naar Compostela. Stop de klok. Stop de tijd. Of nostalgie een gevoel, een trend of een state-of-mind is, daar kunnen we nog lang over palaveren. Maar dat is niet erg, de tijd staat aan onze zijde.

Klein gelukske #vier: Het kleine zeedier

Klein gelukske. Kleine zeedieren. In een parallel bestaan ben ik lid van de befaamde Ottenburg Business Lunch Club. Goed eten is een basisrecht. Ik wil goed eten. Zij wil zeedieren. Het is een match. Zelf vind ik het altijd fijn om een bepaald doel te stellen, iets heel concreet, op het absurde af. Dit weekend is het: “ik wil de beste garnaalkroket eten.” De garnaalkroket als ijkingspunt, culinair recensent Bruno Verspauwen van de Standaard doet het al jaren. Wij hebben gewoon goesting in een garnaalkroket. Meevaller dus. Ons oog valt tijdens de Beau-Séjour-wandeling op ‘t Werftje, een kleine gekke keet in de oude haven van Zeebrugge. Het eethuis zit afgeladen vol, we zijn niet de enige garnaalkroket-lovers. Dat maakt ons misschien niet uniek, maar een verbondenheid voelen we wel. We hebben geen kinderen mee aan tafel. Er sneuvelt geen enkel glas. Mijn stappenteller geeft ook een melding als ik langer dan een uur neerzit (want dan moet je rechtstaan), een functie die we in ons leven als werkmens-ouder-vriend-hobbyist nog nooit hebben ondervonden. Tijdens het garnaalkroketten-diner gaat het tweemaal af. Ik zit al 2 uur stil, met mijn geliefde te praten, glaasje wijn, zonder wijndeling. Genieten heet dat in het vakjargon van een tevreden toerist. 

Ook in Lissewege is het goed tafelen, de begrafenisondernemer schotelt me een trio van dode sol meunière. Zoals je in vorige paragraaf opmerkte, gebruik ik graag verschillende synoniemen voor restaurants en de Valckenaere verdient het synoniem “Herberg.” Al sinds de late middeleeuwen is deze iconische plek een echte herberg, waar in de 19e eeuw de gemeenteraad nog samenkwam. Het lijkt alsof je eet in een decor, met als enige verschil dat een decor vals is en deze plek is gewoon echt. Zei ik al iets van goed voor maag, lever en Instagram?

Nog eentje dan: aan de overkant van de Valckenaere vind je de Pepermolen. Rustig terrasje aan het water, vaklui met een glimlach. Om te koesteren. Op de kaart minder zeedieren, maar wel hun eigen klassiekers:  Geitenkaas uit Zuienkerke op notentoast, warme verse vijg met gefrituurde prei ​& eikenblad met pistache en amandel vinaigrette. De klassiekers worden bepaald door de klandizie, niet door de chef.

Klein gelukske #vijf: een goed gastenverblijf.

We wanen ons ware bon-vivants. Lang tafelen, goed eten, lekker drinken. Een gastenverblijf op waggelafstand -ik bedoel wandelafstand- is dan ook een must. Je kan niet om B&B Lisdodde heen. Achteraan in de tuin staat een stuk doorgezaagde Boeiing. “We gaan er misschien eens iets mee doen, we hebben het van een vriend gekregen,” aldus B&B-bazen Kurt en Lore. Ik denk terug aan ons gesprek over authenticiteit. Ik citeer in zulke gesprekken graag Brusselmans “Iedereen is uniek, behalve ik,” over ons absurde collectieve streven naar authenticiteit. Kunnen we niet allemaal streven naar openheid en eerlijkheid?

Bref, u snapt het al: ik voel me helemaal tot rust komen in B&B Lisdodde. Anders zou ik niet filosoferen over zulke zaken.

De behoeftepiramide van Maslow wordt perfect toegepast, anders kom je niet tot rust en zelfontplooiing. Ik bouw gemakshalve de piramide met u op.
Ten eerste de primaire behoeften. De lichamelijke ondergrens wordt makkelijk overschreden. Een prachtig ontbijt op maat is je deel. Je duidt de dag voordien zelf aan op een kaartje wat je als ontbijt wil, zodat er geen verspilling is. Goeie koffie wordt met de glimlach en overvloed geserveerd. Tegen democratische prijzen kan er pakweg een Duvel als apero worden gesloeberd. 

Ten tweede: zekerheid! Hoe prachtig is het dat alle bezoekers een gegarandeerd plekje in de jacuzzi hebben? Je hebt 2 pionnetjes van een halfuur die je op de jacuzzi-agenda kan zetten. Sommigen noemen dit #firstworldproblems, ik hou het op een #kleindemocratischgelukske. Hoe prachtig is het om na 50km fietsen bij volle maan in een outdoor-jacuzzi te zitten? Dat heeft al niets meer met veiligheid te maken, maar met luxe.

In het midden van de piramide van Maslow zijn we op zoek naar positief-sociale relaties. Nou, praat zelf eens een kwartier met Lore en je weet wat ze daarmee bedoelen. Als er bij dit artikel trouwachtige foto’s staan, dan heeft Lore die getrokken, want ze “voelde het wel, zo even foto’s nemen.” Geweldig toch? 

Tot slot kom je aan de befaamde erkenning en zelfactualisatie. Voor ons was dat urenlange goede gesprekken afgewisseld met boeken uitlezen (de Onzichtbaren van Roy Jacobsen). 

Wij laten onze stappenteller alvast aftellen tot ons volgend bezoek aan B&B Lisdodde. Perfect voor lijf, geest en Instagram. En ik denk zelfs dat we met de kinderen gaan. 

Andere ideetjes voor vakanties in België

• Leuven en Laten Leven
• De beste restaurants van Leuven
• Antwerpen is het mooiste arrondissement van Parijs
• Een tenthuis in Weert
• Een weekendje nostalgie aan zee
• Mechelen en haar bier ontdekken
• Een staycation in Ronse
• Een weekendje kajakken in Diest
• Moemoe was een influencer zaliger
• Of overweeg eens een vakantie in Abu Dhabi?
• De mooiste wandeling in Scheldeland: Munte