“Den daddyzak moet àl-tijd op de achterbank, nooit in de koffer.” Zulke ouderlijke wijsheden veinsde ik wel meer dit weekend. Net zoals de grote Theoloog Hans Geybels in de laatste Belpop Control toegaf, heb ook ik al mijn wijsheden van boeken of van mijn vrouw. Bovenstaande wijsheid had ik van mijn vrouw, die me klaarstoomde voor een weekendje Waasland met een peuterpuber (Gust, 1,5j) puber (Geike, 12j) en overjaarse puber (Yannick, 35j)
Gewapend met dad jokes, goede zonnecrème, engelengeduld, de arrogantie van een zelfverklaarde staycation-goeroe en de beginnercursus “Oost-Vlaanderen voor Dummies”, begaven we ons naar vakantiehoeve Berckelaer in Sint-Gillis-Waas.
Daddyzak is trouwens een soortement bastaard-brabants voor luiertas. Maar hey, als den daddy een luiertas draagt, dan is dat geen luiertas, maar een daddyzak. Dat is bij deze dan de enige wijsheid die noch van een boek, noch van mijn vrouw komt, maar eerder in de categorie daddyjokes pas. Dat ie op de achterbank moet tijdens lange ritten, is dan weer wel een plechtmatigheid van mijn vrouw. In de daddyzak steken namelijk alle benodigdheden die een (peuter)puber tijdens een lange rit nodig heeft. Heeft ie iets nodig? Iets steekt in de daddyzak, waarbij je het woord iets dan kan vervangen door het gebruiksitem iets, wat (peuter)pubers werkelijk nodig zouden kunnen hebben. Yannick ontpopte zich tot spontane entertainer tijdens de lange rit, maar ik moet stoppen met lange rit te zeggen, want het Waasland is slechts een voetbalmatch zonder verlengingen verwijderd.
Het Waasland is voor velen slechts gekend dankzij Waasland-Beveren, de Waaslandwolf en de Sint-Niklase Blaas Alex Callier. Verder niets slecht over Sint-Niklaas, want het is prachtige art-deco-stad. Aanschouw de vruchten der Oost-Vlaanderen voor Dummies. Over vruchten gesproken, wist je dat het Waasland ook een zeer florissante fruitstreek is? En laat dat nu net een uitzonderlijk uitgangspunt zijn voor ons familiaal uitje.
…want het Waasland is slechts een voetbalmatch zonder verlengingen verwijderd.
We verbleven op de vakantiehoeve Berckelaer in Sint-Gillis-Waas. De Oost-Vlaanderen voor Dummy in mij hoopte stiekem dat we in Kruibeke verbleven, gemeente van Antoine Denert, 30 jaar lang burgemeester en tevens fervent knuffelaar. Oh, wat had ik maar al te graag dit artikel doorspekt met nostalgie en treurnis vanwege de bebaarde burgervader omtrent het huidige knuffelverbod. Over Sint-Gillis-Waas dus geen voorgekauwde weetjes en dat is misschien wel het beste uitgangspunt bij een verkenningstocht.
Net zoals kinderen in steeds groter wordende cirkels de omgeving rond hun ouders en diens veiligheid verkennen, zo ook begonnen we met onze uitvalsbasis van dit weekend te verkennen. Gust zag een trampoline, Geike zag een tiktokwaardige omgeving en Yannick zag een snookertafel vergezeld van de stoutmoedige idee ondergetekende te kunnen verslaan bij een potje. Ikzelf zag -naast een blije Gust, online Geike en naïeve Yannick- vooral dat het goed was. Gastlui Berten en Isabel kwamen tussen het perenplukken door snel even dag zeggen en gaven ons een welkom gevoel, enkele peren en al wat uitleg over de geschiedenis van de omgeving. Elke fietser of auto die voorbij reed zwaaide amicaal naar de perenfamilie, het voelt goed om daar tijdelijk deel van te mogen uitmaken.
Weet je wat het verschil is met een stad en het platteland? Bij een stad draait het altijd om hebben, Leuven heeft de langste toog, Antwerpen heeft de grootste parking, Brussel heeft Manneke Pis,… Steden voelen als een wedloop aan, maar bij het Waasland draait het om zijn: het Waasland is gewoon het Waasland. Een geruststellende gedachte. Een wespensteek tijdens het weekendje Waasland was het spannendste dat me overkwam en daar zijn we dankbaar voor. Wat vakantiehoeve Berckelaer wel had: Een brouwerij met bijhorende afspanning op wandelafstand.
Brouwerij The Musketeers voelt door zijn ligging in de velden ietwat Texaans aan, maar dan toegankelijker wegens minder pistoolzwaaiende cowboys , minder desolaat en gelukkig minder Amerikaans. Met zicht op de brouwzaal kan je van op het terras een selectie zelfgebrouwen graansmoothies bestellen. Graansmoothie is dan weer slechte dadjoke, want ik bedoel natuurlijk gewoon bier. Als daddy doe je natuurlijk ook graag uitspraken alsof je iets van het leven kent, zoals: “een beperkte eetkaart, dat is altijd een goed teken.” Of “altijd een goeie extra om de bieren in alle gerechten te verwerken.” Of ik enige indruk maakte op mijn drie pubers is me tot op heden onbekend, maar ik voelde me goed in die rol en zowaar elk biertje smaakte, wat ik – als zelfverklaarde levenskunstenaar – toch een uitzonderlijke verwezenlijking vond. Op het terras ontpopte Yannick zich als goochelaar-magicien, een prachtig tafereel was, omdat hij bekende dat hij daar vroeger al mee bezig was zag ik de parallel met zijn huidig bestaan als influencer. Mensen iets voorliegen of op z’n minst voor de gek houden, maar blijkbaar smullen ze ervan. Voor ik Yannicks leven als verdienmodelletje helemaal onder de loep neem, maak ik snel nog een bruggetje met smullen.
Ja, de biertjes, smullen dus. We vulden een bak met een selectie aan lokale biertjes en wandelden terug. Peuterpuber van de buggy naar het bed, biertjes van de bak naar de frigo en de wij meteen aan de buitentafel voor een partijtje kaarten. Met een begeleidende IPA speelden we Shithead. Moest u geïnteresseerd zijn, meer uitleg over regels bij Meester Magiër Yannick himself. Hiermee raken we de kern aan, denk ik, niemand had de nood om vluchtige ervaringen op te doen, het samen zijn en samen doen, volstond. Een gedachte om bij te houden. Ook om bij te houden, een middeltje tegen de muggen. Wat wil je als je in de natuur zit.
De ochtend later zaten we in een fruitkistje achter het treintje van Berten, die ons een rondleiding gaf op het domein. Gust kon zijn geluk niet op, want een peer eten in een rijdend karretje is -hopelijk slechts voorlopig- een hoogtepunt in zijn wezen. Geike mocht social mediamanager spelen van Yannick en die laatste had een fijne omgeving om foto’s te maken. Ik genoot van m’n pubers en van de uitleg, want als daddy moet je toch altijd overal interesse in tonen, in de hoop dat je kinderen je gedrag kopiëren. En je moet ook domme vragen durven stellen: “dus als je dan 4 weken aan’t plukken bent, wat doe je dan de andere 48 weken?” Voor ons aller gemak notuleer in de niet exhaustieve lijst niet in dit reisverslag, maar geloof me vrij dat het leven op de boerderij harder, zinvoller en echter is dan het leven als social-media-manager. Als ik al iets meegeef aan Geike, dan hoop ik van harte dat het dat inzicht is.
Dat is niet het enige dat Berten en Isabel ons meegaven, we kregen namelijk ook een picknickmand mee om die middag te verorberen in het Stropersbos. Uit beleefdheid aten we niet de mand zelf op, maar wel de inhoud; een verzameling van fijne streekproducten, geselecteerd door Smaak van Waas. Altijd handig als lokale ondernemers de krachten samen bundelen. Uit mijn vorig leven in de softe marketing onthoud ik daarover vooral: it’s all about shared market, not market share. Veel zegt u dat niet, maar het komt er op neer dat het aangenaam is om een mand met verschillende producten te krijgen.
Het stropersbos is -zoals veel andere bossen- een collectie van dichtbij mekaar staande bomen, met als verschil dat door enkele verfijnde menselijke ingrepen het ook een speelbos is. Tussen enkele heuveltjes vleiden we ons neer, in de natuurlijke verkoeling die het bos te bieden heeft. Dat was voor de lokale jeugd blijkbaar niet genoeg, want op onregelmatige momenten slenterden er lokale leeftijdsgenoten van Geike voorbij. Met schaars gekleed verwijzen we trouwens niet naar enige influencer-ambitie, maar eerder naar de praktische aard van het schaars gekleed zijn: enkele honderden meters verder was er klein meertje waar je kon pootje baden, zwemmen of aan een liaan het water in slingeren. De Wase jeugd is zelfvoorzienend in hun zomerentertainment, bovendien hadden ze ook een bak bier mee, waarvan ik hoop dat ze dat idee oppikten in een van mijn vorige alinea’s.
Na de uiterlijke verkoeling van het meertje, was het tijd voor innerlijke verkoeling. Geef nu toe, een vakantiedag zonder een ijsje, is geen vakantiedag. Wist je trouwens dat Gust vernoemd is naar mijn goede vriend Gust, uitvinder van de 1op1 verhouding vakantiedag-ijs? De legende gaat dat hij op een vakantiedag op restaurant als dessert een ijsje nam -uiteraard- maar dat hij na het afrekenen aan de overkant van straat een ijssalon met opschrift “best ice cream of south afrika” zag, prompt binnenstapte en opnieuw een ijsje bestelde. Als onze Gust een beetje wegheeft van oude Gust, dan wordt hij geheid een gelukkig man. Op naar Ijshoeve de Boey, ergens verstopt in de Polders van Waas. Het leuke aan lokaal ijs gemaakt van eigen koeienmelk is dat je je als vader minder schuldig voelt over deze zoete verwennerij. “En ach, hij speelt dat er wel af in de speeltuin,” probeer ik Yannick nog wijs te maken. Een echt geëngageerde vader had misschien iets meer onderzoek gedaan en beseft dat je via een rondleiding ook koeien kon knuffelen. Die dag nam ik echter vrede met de light optie: het terras, het ijsje en de speeltuin.
Opeens is het avond. We eten mosselen in Bistro De Route in het centrum van Sint-Gillis-Waas. We spelen weer shithead. Gust ligt al in bed. Er liggen steeds minder Troubadours in de frigo. Het vakantiegevoel is er binnen 24 uur. Nog een wandeling door de perenboomgaard. Ha, het leven.
Het tweede en laatste ontbijt, geserveerd door de charmante dochters van Berten en Isabel, had een zweem van nostalgie rond zich. Die ochtend zouden we vertrekken en ons iets meer naar het stedelijke begeven. Stedelingen die in hun stad allerlei dingen hebben, hebben vaak 1 ding niet: een grote groene ruimte. Voor hen is een provinciaal domein noodzakelijk en welgekomen. Als je van het pure Waasland komt, lijkt een Provinciaal domein misschien al té stedelijk. Wij doen niet mee aan polarisatie, de waarheid ligt vermoedelijk tussenin. Net zoals ook Wachtebeke tussen Gent en het Meetjesland ligt, maar toch geen van beiden is. Laat nu net daar, in die symbolische gemeente, provinciaal domein Puyenbroeck liggen. Ik zei het al en ik ga het nog eens zeggen: Ik houd van provinciale domeinen, want ze zijn van iedereen. Het is voor mijn part een democratisch basisprincipe, iedereen heeft recht op zijn stukje groen. Iedereen! Met die nuance dat er vermoedelijk iets meer gedetailleerde regels gelden omwille van de huidige gezondheidssituatie. Desalniettemin lieten we dat niet aan ons mondmaskertje komen en deden we wat we moesten doen: Gust als een bezetene loslaten op de kinderspeeltuin, zodat wij op een bankje nog wat konden nakeuvelen. Daarna deden we dan dat andere dingen dat we nog moesten doe: Geike bijna laten winnen met minigolf, terwijl Gust een dut in de buggy deed. Als tijdelijk samengesteld gezin deden we dat eigenlijk niet slecht. Omdat het een nieuwe dag was, mochten we dat besef vieren met een ijsje.
Op nog geen eierworp van het domein vandaag vind je de Bavohoeve. Ik schrijf bewust eierworp in plaats van steenworp, maak u geen zorgen. Eierwerpen is namelijk een dingetje in Kruishoutem, een grootse traditie die ik graag op de bucketlist van Geike of Gust zet. Dat was het laatste weetje Oost-Vlaanderen voor Dummies, beloofd. Wat ik bijvoorbeeld niet wist, is dat de Bavohoeve bestond en al zeker niet dat ze toegankelijk was per weg, maar ook per waterweg. Tijdens onze lunch, kwamen er enkele kajakkers toe. Zou je eigenlijk met een Troubadourtje te veel in je kamizole met een kajak mogen varen? De vraag komt slechts tijdens het schrijven in me op, het moment zelf was ik bezig me uit te leven op de trampolines. Die staan er zogezegd voor kinderen, maar iedere hippe daddy weet dat die er eigenlijk voor de ouders staan. Onder het mom van veiligheidscontrole zelf even dollen, wie doet het niet? Het moet trouwens van Instagram, want daar zag ik onlangs passeren dat je niet stopt met spelen omdat je oud, maar dat je oud wordt omdat je stopt met spelen.
Wat er van aan is: ik speel graag, maar soms is het beter om de kinderen te laten spelen, terwijl je als papa gewoon even kan zijn. En daar draait het Waasland volgens om, gewoon zijn.
Wil je zelf starten met hoevetoerisme?
Bekijk zeker de website Toerisme Boeren van Toerisme Oost-Vlaanderen, daar staat ongeveer alles wat je moet weten als je zelf wil beginnen met het uitbaten van een B&B of vakantiehuis op je hoeve.
Oost-Vlaanderen ontdekken voor de mooiste wandelingen en fietsroutes
Op routen.be vind je uitstekende wandelingen en fietsroutes in het mooie Oost-Vlaanderen. Routen is de nieuwe naam van het oude StapAf magazine, met een goeie nieuwsbrief en heel mooie nieuwe website. Routen staat voor fietsen en wandelen in Oost-Vlaanderen, voor alles wat bezoekers de weg wijst naar de betere plekjes in onze provincie.
Logeren in Vlaanderen Vakantie land geeft je een handig overzicht met unieke logeerplekjes in Oost-Vlaanderen. Op de kaart kan je door de handige filters je ideale droomstekkie boeken!
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.