Op zoek naar het onvindbare Reetje van Rotselaar

Ergens tussen Demer en het bewoonde Rotselaar leeft een reetje dat zich niet wil laten fotograferen. Enfin ja, mijn vrouw had er diezelfde ochtend een foto van genomen met haar gsm, maar dat was toch niet hetzelfde als het avontuur dat wij, Yannick en ik, voor ogen hadden die avond.

Een onfotografeerbaar reetje dus. Een mysterieus kolfje naar de handen van uw twee antihelden. Onder het motto van het internationale elektronische levenslied, The Chase is Better Than The Catch trokken we Demerbroek in. We onderzochten of the chase ook goed zou zijn zonder catch. 

Dat Scooter’s “How much is the fish” enige filosofische waarde wordt toegeschreven, zegt veel over hoe wij in het leven staan. Tieners in de jaren ‘90, toen het optimisme even groot was als de fluorescerende hemden van de hipsters van die tijd. Het enige wat we van oorlog kenden was Captain Jack en als er file was namen we de Vengabus. Een pandemie was toen zoals goede muziek, we hadden er simpelweg nog nooit van gehoord. Akkoord, veel berichten over AIDS, maar dat kreeg je vooral van te seksen en als veertienjarige jongens waren we toch volop die ongezonde focus op seksualiteitsbeleving aan het ontwikkelen. We zijn er bijna van af. Let op, u hoort mij niet zeggen dat het toen beter was, geenszins, zo hadden we bijvoorbeeld nog geen Instagram waarop we eindeloos konden scrollen door meisjes wiens levensdoel het is geworden er -mits enige filters- mooi uit te zien.

Het enige wat we van oorlog kenden was Captain Jack en als er file was namen we de Vengabus.

In diezelfde Instagram-feed zie je ook reisblogs als Soms Ook Heimwee excelleren in het vruchteloos trachten relevant te wezen. Wat is ons luxeproduct nog waard ten tijde van een lockdown? Als schoonprins der Staycation had ik de digitale bühne kunnen betreden en mijn wijsheid nog efficiënter verspreiden dan COVID-19 zelve, maar ik heb wel betere dingen te doen, zoals het echte leven. Ik was mijn kot eventueel buitengekomen om door enkele fijne Socratieve gesprekken te toetsen wat we aan moeten vangen met reisblogs ten tijde van lockdowns, maar de overheid verbiedt samenscholingen en daar heb ik me deemoedig bij neer gelegd. Een onfotografeerbaar reetje daarentegen, daarvoor trek ik graag mijn stoutste, edoch comfortabele (en ongesponsorde) stapschoenen voor aan.

Ik zei mijn beterhelft vaarwel, zei dat ik ze altijd graag zal zien, ook als er mij iets zou overkomen op onze expeditie en we trokken het klein bosje achter onze woonst in. Ik voelde iets kriebelen in mijn buik: dit was het spannendste wat ik deed in lange tijd en de chili con carne van die middag was ook wel pittig. Yannick was gewapend met een telelens en ik met terreinkennis, zo van: “kijk daar, bomen, dat moet het bos wel zijn!” Ooit las ik dat het mooiste cadeau dat je een vriend kan doen een gedeelde ervaring is, dit bespraken we nog uitvoerig in de podcast van meneer Reistebrij. Net zoals ‘s lands meest gegeerde goed, toiletpapier, bevat het ook drie lagen. Ten eerste kijk je samen heel erg uit naar iets (the chase!) om het dan samen te beleven (the catch) om tenslotte er tevreden op terug te blikken (en zinnen te bedenken als the chase is better than the catch). Zo ook ervoeren wij deze hachelijke onderneming onderweg naar de habitat van het onfotografeerbare hert. 

Yannick was gewapend met een telelens en ik met terreinkennis, zo van: “kijk daar, bomen, dat moet het bos wel zijn!”

Yannick kirde als een meisje toen ik hem berichtte over het bestaan van dat hert. Ik denk dat het eerder toeval was dat hij kirde als een meisje omdat hij met andere zaken bezig was, vermoedelijk een of andere repost van een reis van lang geleden. Alleszins, we spraken diezelfde avond nog af (leve lege corona-agenda’s) en voor we het wisten waren we in het bos. Telelens in de aanslag, het gesprek verstilde, de hartslag versnelde, lang zou het niet duren eer we dat reetje konden vastleggen.

Na een half uur was de eerste fase, enthousiasme, al veranderd in een arrogante vorm van teleurstellende verveling of vervelende teleurstelling. Verwachtingen maken de wereld kapot, heb ik me laten vertellen, met die nuance dat het vooral over mentale verwachtingen gaat en niet over fysieke verwachtingen. Die laatste geven ons mensheid telkenmale de kans om het beter te doen dan de vorige generatie, iets wat toch trager gaat dan verwacht. Weer een verwachting die niet wordt ingelost. Ook dit fenomeen is ons opgelegd door de jaren ‘90. De American Dream was tastbaar, je moest maar iets willen of je kreeg het (en toen was er zelfs nog geen sprake van bol.com he!). Met teleurstellingen leerden we nooit omgaan. En geduldig zijn was ook moeilijk. WAAR ZAT DAT REETJE NU TOCH? 

We besloten letterlijk van de platgetreden paadjes te treden. Wat houd ik ervan om het woord ‘letterlijk’ correct te gebruiken, in tegenstelling tot Instagram-feeders die letterlijk overal letterlijk bij schrijven. Verder heeft deze alinea geen verhaaltechnische waarde, dus laten we snel naar de volgende gaan, waar u misschien mee kan genieten van onze nieuwe emotie.

Aanvaarding is eerder een mindset, waar u bij yoga-goeroes veel dukaten in de waardemeter der euro voor neertelt, die je echt kan voelen. Alsof er een juk der verwachting meteen van je schouders valt. Wij hebben niet te kiezen of het reetje zich laat fotograferen, dat is aan het reetje zelf. Wij zijn slechts toeschouwers in het schouwspel geheten het leven. Aanvaard die rol en je aanvaardt je ware zelf.

Lang duurde die fase niet, het was alsof wij het opgejaagd wild waren, de wanhoop kwam om het hoekje piepen en gaf ons een mokerslag van heb je me nou. Waarom liet dat rotbeest zich niet fotograferen? Gewoon een klein piepje en Yannick had een prachtfoto met al zijn materiaal. Wij waren al de hele tijd stil! Mijn vrouwmensje en mijn nageslacht maakten deze ochtend veel meer lawaai. Hoe oneerlijk is dat?! Wij zouden dat reetje toch niet kwetsen? Ok, misschien met een minder flatterende foto, maar daar moet een reetje toch tegen kunnen?

Of er nog fases passeerden, weet ik niet meer goed. Paniek, ongeloof, woede,… Het kan. Na enkele kilometers dwalen, kropen we in een boom om een pilsje bier te nuttigen. De ultieme kans om vanuit de hoogte het reetje te spotten. Maar met het reetje viel er niet te spotten.

De ultieme kans om vanuit de hoogte het reetje te spotten. Maar met het reetje viel er niet te spotten… 

Of deze zoektocht symbool staat voor iets, weet ik niet. Maar u hebt alleszins nog eens een foto van een bebaarde man, zónder tattoos, op uw Instagram-feed zien passeren. Ik wou ook dat het eentje van een reetje was, maar kijk, wij gaan ons terug wentelen in de aanvaarding van dit moment.